Sharing is caring!

ΤΟ Jacobin είναι ένα σύγχρονο σοσιαλιστικό τριμηνιαίο περιοδικό που εδρεύει στη Νέα Υόρκη προσφέροντας σοσιαλιστικές και αντικαπιταλιστικές προοπτικές για την πολιτική, την οικονομία και τον πολιτισμό από την αμερικανική αριστερά . Τα άρθρα περιλαμβάνουν κομμάτια σχετικά με την ανισότητα των πλούτου, τη δύναμη της μαζικής διαμαρτυρίας, τους οικονομικούς λόγους πίσω από την κρίση του Πουέρτο Ρίκο μετά τον τυφώνα Μαρία και (μερικές φορές κρίσιμες) κομμάτια στα συνδικάτα. Η κυκλοφορία του έφθασε τα 36.000 και ο ιστότοπός του έβγαλε πάνω από ένα εκατομμύριο προβολές το μήνα το 2017. ^{[2] Ο}Noam Chomsky έχει ονομάσει το περιοδικό “ένα έντονο φως σε σκοτεινούς χρόνους”. ^[3]

Μια συνέντευξη με Ingar Solty

Η Angela Merkel παραιτήθηκε από την ηγεσία του CDU. Οι αποτυχημένες υποσχέσεις της “ευημερίας για όλους” οδηγούν στην αποσύνθεση των παραδοσιακών μαζικών κομμάτων.

Συνέντευξη από Τζέρκο Μπακοτίν

Από την αρχή της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης πριν από μια δεκαετία, η Γερμανία έχει ισχυριστεί ότι είναι η κυρίαρχη οικονομική δύναμη της Ευρώπης. έως το 2024 θα έχει επίσης τον μεγαλύτερο στρατιωτικό προϋπολογισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο, εάν από έξω η Γερμανία μοιάζει με μια οικονομική δύναμη και μια αναδυόμενη γεωπολιτική δύναμη, εμπλέκεται επίσης σε μια βαθιά κοινωνική και πολιτική κρίση.

Όταν η Angela Merkel έγινε καγκελάριος το 2005, τα δύο μεγάλα “Volksparteien” (τα μαζικά “catch-all” κόμματα, το χριστιανοδημοκρατικό CDU / CSU και το Σοσιαλδημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα), έδωσαν ακόμη το 69,4% των ψήφων. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της καγκελαρίου της, τα κόμματα αυτά αναγκάστηκαν να κυβερνήσουν μαζί σε τρεις μεγάλους συντομότερους συνασπισμούς. Σήμερα, ένα χρόνο μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές, ένα άκρως δεξί κόμμα εισήλθε στο κοινοβούλιο για πρώτη φορά από το 1952, οι δύο αυτές δυνάμεις δεν αντιπροσωπεύουν πλέον την πλειοψηφία των Γερμανών. Οι δημοσκοπήσεις τους δίνουν ένα συνδυασμένο ποσοστό μόλις 42 τοις εκατό.

Το πολιτικό σύστημα που χτίστηκε στη μεταπολεμική περίοδο αντιμετωπίζει διάβρωση και ακόμη και θεμελιώδη μετασχηματισμό. Ωστόσο, αυτή η κρίση στο κομματικό σύστημα συνδέεται επίσης με υποκείμενες κοινωνικές και οικονομικές διαδικασίες. Σήμερα βλέπουμε το τέλος του δυτικογερμανικού ονείρου, μιας ισότιμης «κοινωνικής οικονομίας της αγοράς» με «ευημερία για όλους», που προστέθηκε στο θάνατο του Ανατολικογερμανικού ονείρου μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας που άφησε πίσω της τις ανασφάλειες του καπιταλισμού, τις κρίσεις και τις ταξικές διαιρέσεις. Οι ιστορικοί και οι κοινωνικοί επιστήμονες πάντα προειδοποιούσαν ότι η αποδοχή της φιλελεύθερης δημοκρατίας στην (Δυτική) Γερμανία εξαρτιόταν πάντα από την ύπαρξη αυτού του είδους γενικής ευημερίας και καθολικής κοινωνικής ασφάλισης. Πώς μπορεί λοιπόν να επιβιώσει σήμερα;

Σε αυτή τη συνέντευξη που αρχικά διεξήχθη για τον Novosti με την παραίτηση της Μέρκελ ως αρχηγού του CDU , ο Jerko Bakotin μίλησε με την Ingar Solty για τη διάβρωση της γερμανικής δημοκρατίας και την ευρύτερη απειλή για την Ευρώπη.

---

JB

Πώς θα συνοψίσατε την κληρονομιά της Άνγκελας Μέρκελ; Δύο από τις σημαντικότερες στιγμές ήταν ίσως η χειραγώγηση της κρίσης της ευρωζώνης και της λεγόμενης προσφυγικής κρίσης. Ε

Η κληρονομιά δεν θα είναι πολύ καλή. Ο Μίλκελ έδειξε ότι κάτω από την ηγεσία της, κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης και της κρίσης της ευρωζώνης, η Γερμανία ήταν ικανή να κυριαρχεί, αλλά δεν μπόρεσε πραγματικά να ηγεμονικώς οδηγήσει. Στη δεκαετία του 1980, με την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη του 1986, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση τέθηκε σε μια νεοφιλελεύθερη τροχιά που ακολούθησε από τότε. Αυτό, ωστόσο, δεν οδήγησε σε αυτό που οι νεοκλασικοί οικονομολόγοι ονομάζουν ισορροπία και σύγκλιση, αλλά αντ ‘αυτού οδήγησε σε αυξανόμενες οικονομικές αποκλίσεις και ανισορροπίες. Ως αποτέλεσμα, η Νότια Ευρώπη αποβιομηχανοποιήθηκε.

Παρόλα αυτά, αντί να αντιμετωπίσει το βασικό πρόβλημα από μια κρατική ενεργητική ευρωπαϊκή βιομηχανική πολιτική, η Μέρκελ και ο υπουργός Οικονομικών Wolfgang Schäuble αντιμετώπισαν τις οικονομίες διαρθρωτικού ελλείμματος της ευρωπαϊκής περιφέρειας, σαν να ήταν το πρόβλημα του δημόσιου χρέους και των μισθών. Αυτό παρουσίαζε ένα είδος ηθικού παιχνιδιού, σαν τα περιφερειακά κράτη ζούσαν πάνω από τα μέσα τους. Και στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, η επιδιωκόμενη στρατηγική επιδιώκει την εσωτερική υποτίμηση του κόστους εργασίας.

Η αποκαλούμενη “διάσωση της Ελλάδας” ήταν στην πραγματικότητα ένα δεύτερο πακέτο διάσωσης – το 89% των χρημάτων που δόθηκαν πήγαν απευθείας στους πιστωτές, κυρίως γερμανικές και γαλλικές τράπεζες. Αυστηρή λιτότητα επιβλήθηκε στην Ελλάδα στο όνομα της νέας οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με περικοπές της υγειονομικής περίθαλψης και άλλων κοινωνικών δαπανών, περικοπές των συντάξεων, πάγωμα μισθών και μισθώσεων του δημοσίου, ιδιωτικοποίηση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων και, όπως Thorsten Schulten και Torsten Müller έχουν τεκμηριώσει πλήρως, την περικοπή των εργασιακών δικαιωμάτων όπως οι συλλογικές συμβάσεις διαπραγμάτευσης σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Σήμερα, η Γαλλία προσφέρει ένα άλλο καλό παράδειγμα του νεοφιλελεύθερου και αντιδημοκρατικού χαρακτήρα της νέας οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρώπης. Ένα τεράστιο δημοκρατικό κίνημα που βασίζεται στην τάξη από κάτω, το gilets jaunes , εξάγει παραχωρήσεις κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής από μια κυβέρνηση με επικεφαλής επενδυτικό τραπεζίτη της Wall Street. Τώρα, αυτή είναι η δημοκρατία μοιάζει! Ωστόσο, οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις που ωφελούν την εργατική τάξη θα αναγκάσουν τη Γαλλία να παραβιάσει τους κανόνες λιτότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το ετήσιο χρέος και η διαδικασία ελέγχου του προϋπολογισμού του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου πιθανόν να επιβάλει οικονομικές κυρώσεις στη Γαλλία.

Και ανεξάρτητα από το τι σκέφτεστε για την ιταλική κυβέρνηση και τις μεταναστευτικές πολιτικές της, εδώ και η δημοκρατική της απόφαση να σπάσει την ορθοδοξία λιτότητας οδήγησε στο πρόστιμο ύψους 3,5 δισ. Ευρώ. Εν ολίγοις, κάτω από την κυριαρχία της Γερμανίας, η δημοκρατία περιορίζεται από το νέο συνταγματισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι ευρωπαϊκές εργατικές μάζες καταβλήθηκαν για να πληρώσουν για την κρίση που προκάλεσαν οι τραπεζίτες. Και αυτή είναι η πολιτική που αντιπροσωπεύουν η Μέρκελ και η Schäuble (με τον διάδοχο του Olaf Scholz, έναν σοσιαλδημοκράτη).

Σε διεθνές επίπεδο, πολλοί έχουν επαίνεσε την φαινομενικά ανθρωπιστική στάση της Μέρκελ κατά τη διάρκεια της κρίσης των προσφύγων. Ωστόσο, ξεχνούν πως η δυτική εξωτερική πολιτική προκάλεσε συγκρούσεις και τον εκτοπισμό εκατομμυρίων ανθρώπων για δεκαετίες – από τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και άλλους δυτικούς πολέμους μέχρι την αύξηση των εξαγωγών όπλων, στον ιμπεριαλισμό του χρέους της Δύσης και την επιβολή «ελεύθερων», εμπόριο στον Παγκόσμιο Νότο. Και ξεχνούν επίσης ότι η Γερμανία είναι η ηγετική δύναμη πίσω από το «Σύμφωνο με την Αφρική» και τις αποκαλούμενες «Συμφωνίες Οικονομικής Εταιρικής Σχέσης» με την Αφρική, οι οποίες θα αναγκάσουν εκατομμύρια να μεταναστεύσουν.

Αλλά ακόμα κι αν δίνουμε πίστωση στις υποκειμενικές προθέσεις της Μέρκελ για το χειρισμό του προσφυγικού κινήματος, ξανά δεν μπόρεσε να οδηγήσει. Ήθελε να εκφράσει τον διεθνισμό μετά από ιδιαίτερα αμερικανική κριτική για τη σκληρή στάση της Γερμανίας στην ελληνική κρίση. αλλά παρόλα αυτά είπε “μπορούμε να το κάνουμε”, δεν παρείχε τα οικονομικά μέσα με τα οποία θα μπορούσε να γίνει “για παράδειγμα, μέσω μιας πιο εκτεταμένης κοινωνικής μεταρρύθμισης που θα βοηθούσε τόσο τους εγχώριους όσο και τους μετανάστες εργαζόμενους.

Αντ ‘αυτού, υπό την ηγεσία της, αντανακλώντας τη δύναμη της καπιταλιστικής τάξης, η Γερμανία βρισκόταν σε μια πορεία ισορροπημένων τροποποιήσεων του προϋπολογισμού και της άγριας ανισότητας των πλούτων. Αυτό που θεωρητικά θα μπορούσε και θα έπρεπε να ήταν ένα εύκολο έργο επιβλήθηκε στους τοπικούς δήμους που ήδη αγωνίζονται οικονομικά υπό συνθήκες λιτότητας. Ο Schäuble εκτιμά ότι το αρχικό κόστος της «κρίσης των προσφύγων» ανέρχεται σε είκοσι δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά το ομοσπονδιακό κράτος κάλυψε μόνο οκτώ δισεκατομμύρια. Έτσι, η κρίση των προσφύγων του 2015 έγινε ένα πρόγραμμα τόνωσης στα δεξιά, το οποίο μέχρι τότε ήταν σε κατηφορική κλίση. Ο Αλέξανδρος Γκαουλάντ, συμπρόεδρος της άκρας δεξιάς Alternative für Deutschland (AfD), εξήρε εύστοχα την «κρίση των προσφύγων» ως το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί σε αυτόν και στο κόμμα του, διότι είναι ευκολότερο να ευδοκιμήσει η δεξιά εξουσιαστική δημαγωγία από μια κριτική του στόχου 2 και των ευρωομολόγων.

Ωστόσο, δεν ήταν μόνο η οικονομική πολιτική της Μέρκελ και η χειραγώγηση της λεγόμενης «προσφυγικής κρίσης» που προωθούσαν την άκρα δεξιά. Είναι επίσης το προεδρικό της πολιτικό στυλ, επειδή αποπολιτικοποιεί την πολιτική και διαβρώνει τις διαφορές μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, τροφοδοτώντας την αντι-καθιερωμένη ρητορική του μάλλον καθιερωμένου και χρηματοδοτούμενου από δισεκατομμυριούχους, ψευδο-επαναστατικού, άκρας δεξιάς. Έτσι, η AfD είναι της κατασκευής της Μέρκελ. Και όλα αυτά είναι κληρονομιά της, η δηλητηριώδη σούπα όλοι μας θα πρέπει να στομάχι κατά τις επόμενες δεκαετίες.

JB

Σύμφωνα με ορισμένους, η αναχώρηση της Μέρκελ προμηνύει το τέλος της σταθερής φιλελεύθερης δημοκρατικής τάξης. Ωστόσο, το CDU επέλεξε τη συνέχεια, εξατομικευμένη από τον Annegret Kramp-Karrenbauer. Τι σημαίνει η εκλογή της για τη Γερμανία; ΕΙΝΑΙ

Το Kramp-Karrenbauer (AKK) είναι πράγματι πιο κοντά στη συνέχιση της κληρονομιάς της Μέρκελ. Οι άλλοι υποψήφιοι Jens Spahn και Friedrich Merz δήλωσαν ισχυρούς προσανατολισμούς κατά της Merkel σε προσπάθειες να απευθυνθούν σε μια θυμωμένη βάση κόμματος. Τόσο ο Spahn όσο και ο Merz θεωρούνταν ευρέως ότι αποτελούν μια μετατόπιση προς τα δεξιά. Ωστόσο, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το AKK είναι το ίδιο κοινωνικό συντηρητικό, το οποίο αντιτίθεται στα αναπαραγωγικά δικαιώματα και επίσης δημιούργησε την εκστρατεία της για να δείξει πόσο κοντά βρίσκεται σε μεγάλη επιχείρηση. Έτρεξε σε μια πλατφόρμα εταιρικών φορολογικών ελαφρύνσεων, η οποία προχώρησε στην εξουσία η προεδρία του Γερμανικού Βιομηχάνου Dieter Kempf και ολόκληρης της γερμανικής καπιταλιστικής τάξης από τότε που ήρθε στην εξουσία ο Donald Trump και ανακοίνωσε τις φορολογικές περικοπές του για την πρωτεύουσα και τους πλούσιους.

Το ΑΚΚ θέλει να δεσμεύσει τη Γερμανία για τον καταστροφικό νέο αγώνα στον πυθμένα προς όφελος μόνο του παγκόσμιου κεφαλαίου. Από την απόφαση του Trump, έντεκα από τις τριάντα πέντε χώρες του ΟΟΣΑ μείωσαν παρομοίως τους συντελεστές φορολογίας εταιρειών ενώ άλλοι βρήκαν περισσότερους τρόπους για να μειώσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, για παράδειγμα με τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας της Macron στη Γαλλία ή με την απόφαση του συντηρητικού / σωστό συνασπισμό να επαναφέρει τη δωδεκάωρη ώρα εργασίας ή τον νέο “δουλεμπόριο” που επιτρέπει στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις να ζητούν από τους εργαζόμενους έως και τετρακόσιες υπερωρίες κάθε χρόνο.

Λαμβάνοντας υπόψη το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της Γερμανίας, η πρόταση του AKK θα τροφοδοτήσει ανταγωνιστικές πιέσεις στην περιφέρεια της ΕΕ, οδηγώντας τους εργαζομένους της Νότιας Ευρώπης όλο και περισσότερο σε ανασφάλεια, φτώχεια και δυστυχία. Εν ολίγοις, αναμένω ότι το AKK θα ενισχύσει την τρέχουσα ταξική πάλη από πάνω. Ωστόσο, δεν θα το κάνει με τον αρχικό και επιθετικό τρόπο ενός εκπροσώπου χρηματοοικονομικού κεφαλαίου όπως ο Merz, ο γερμανός Macron, ο οποίος βρίσκεται στο διοικητικό συμβούλιο του μεγαλύτερου ιδιοκτήτη περιουσιακών στοιχείων της Γερμανίας, αλλά μάλλον στο απολυτικοποιητικό προεδρικό της Merkel “Mutti” [“Mom “] στυλ.

JB

Τι αντίκτυπο θα έχει το AKK στο υπόλοιπο πολιτικό σύστημα; Μπορούμε να αναμένουμε ότι ο σημερινός μεγάλος συνασπισμός του CDU-SPD θα συνεχιστεί μέχρι τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2021;

Το μεγαλύτερο αποτέλεσμα του AKK μπορεί να είναι να βλάψει την Αριστερά. Αν η Merz κέρδιζε, το πολιτικό φάσμα θα είχε σαφώς πολωθεί μεταξύ αριστεράς και δεξιάς και μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Η ηγεσία του SPD δεν θα ήταν σε θέση να δικαιολογήσει την είσοδο σε ένα άλλο μεγάλο συνασπισμό με τον Merz ως υποψήφιο του CDU για τον καγκελάριο. Επιπλέον, τα επόμενα χρόνια, το SPD θα είχε ευκολότερο χρόνο για να ανανεωθεί, εμφανιζόμενος ως κοινωνική συνείδηση ​​αντίθετη με τον «κινητοποιητικό της αγοράς» του Merz, τον «καπιταλισμό του τουρνουά ή του κεφαλιού» κλπ. Και αυτό θα ενίσχυε επίσης τη Die Linke, επειδή η μετατόπιση του δημόσιου λόγου προς την οικονομία και το «κοινωνικό ζήτημα» θα ωθούν τον άνεμο στα πανιά του, για να χρησιμοποιήσουν τη διάσημη μεταφορά του Βάλτερ Βενιαμίν, αφού η Die Linke έχει την υψηλότερη αξιοπιστία στην κοινωνική δικαιοσύνη.

Φυσικά, πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι υπό τις σημερινές συνθήκες ένας μεγάλος συνασπισμός δεν θα έχει πια την απόλυτη πλειοψηφία, αφού λίγο πριν από την εκστρατεία ηγεσίας το CDU πραγματοποίησε ψηφοφορία στο 28% και το SPD σε ιστορικό χαμηλό 14%. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο Merz σκόπευε σαφώς να δημιουργήσει έναν νεοφιλελεύθερο αστικό συνασπισμό με τους ανερχόμενους Πράσινους, συνεχώς επαινώντας την αστική «ευαισθησία» τους, ενώ ταυτόχρονα απέκλεισε την Αφρικανική Πολεμική Αεροπορία ως «εθνικοσοσιαλιστική», δηλαδή αναξιόπιστη για το κεφάλαιο και άχρηστη για πολιτικές προς το συμφέρον της κυρίαρχης διακρατικής καπιταλιστικής τάξης, όπως το αμοιβαίο κεφάλαιο αντιστάθμισης Blackrock και η τράπεζα της HSBC, για την οποία εργάζεται.

Πράγματι, για όσο διάστημα η AfD κατέχει τη θέση της έναντι της ευρωζώνης, οι συνασπισμοί CDU / AfD σε ομοσπονδιακό επίπεδο είναι αδύνατοι, διότι γι ‘αυτή την κυρίαρχη ομάδα στο γερμανικό μπλοκ ισχύος το ενιαίο νόμισμα και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απολύτως απαραίτητα σκαλοπάτια για την επιβολή παγκόσμια οικονομικά και πολιτικά συμφέροντά τους. Και αυτή είναι η αποφασιστική διαφορά μεταξύ του ναζιστικού κόμματος στη δεκαετία του 1930 και του AfD σήμερα.

Το ναζιστικό κόμμα του Χίτλερ και το πρόγραμμά του για την εξάλειψη του εργατικού κινήματος και της δημοκρατίας της Βαϊμάρης – προϋπόθεση για την αμφισβήτηση της αγγλοαμερικανικής ηγεμονίας μέσω του παγκόσμιου πολέμου – ήταν απόλυτα συμβατά με τα σαφώς κατοχυρωμένα συμφέροντα της εθνικής οργάνωσης της μπουρζουαζίας. Οι Ναζί βασικά έμειναν σε συνεχή βάση με την παραδοσιακή στρατηγική της γερμανικής άρχουσας τάξης για «εσωτερική θανάτωση της σοσιαλδημοκρατίας, αν χρειαζόταν με αιματοχυσία και στη συνέχεια για πόλεμο εξωτερικά», όπως το περιέγραψε ο αυτοκράτορας Βίλχελμ Β.

Ωστόσο, σήμερα, υπό τις συνθήκες του παγκόσμιου καπιταλισμού και της υπερεθνικοποίησης της καπιταλιστικής τάξης, των παγκόσμιων αξιακών αλυσίδων, ο οικονομικός εθνικισμός της AfD είναι ασυμβίβαστος με τα συμφέροντα αυτής της κυρίαρχης φατρία. Είναι προφανές ότι πρέπει να ξεχωρίσουμε το πρόγραμμα των σημερινών λεγόμενων “δεξιών λαϊκιστικών κομμάτων” – προτιμώ να μιλήσω για δεξιότατα αυταρχικά εθνικιστικά κόμματα – και τις πραγματικές πολιτικές που εφαρμόζουν μια φορά στην εξουσία.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες του Trump και το συνασπισμό του Κόμματος του Αυστριακού Λαϊκού Κόμματος / Κόμματος της Ελευθερίας μας έδωσαν άφθονες αποδείξεις για το πώς η «κανονιστική δύναμη των διακρατικοποιημένων παραγωγικών σχέσεων» αντέχει σε οτιδήποτε ασυμβίβαστο με τον νεοφιλελεύθερο παγκόσμιο καπιταλισμό. Ο Τράμπ δεν είχε τη δυνατότητα να ακολουθήσει την κριτική του για το ελεύθερο εμπόριο και την αυτοκρατορία, ενώ το σχέδιο του Αυστριακού Κόμματος Ελευθερίας για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος σχετικά με την ένταξη στην ΕΕ έπρεπε να διαλυθεί και να αντικατασταθεί από μια δέσμευση για την ένταξη της ΕΕ στον συνασπισμό.

Αυτό που αποδίδει η άκρα δεξιά είναι η ελευθερία να εφαρμόσει αυταρχικές πολιτικές εναντίον των παραδοσιακών πολιτικών εχθρών της, δηλαδή μουσουλμανικών και ξένων μελών της εργατικής τάξης και της αντιφασιστικής αριστεράς, επειδή είναι και εχθροί της κυρίαρχης καπιταλιστικής τάξης ή μικρής σημασία για αυτούς.

JB

Λοιπόν λέτε ότι το CDU θα στραφεί προς τα δεξιά – όχι τόσο όσο θα ήταν με τον Merz ή τον Spahn, αλλά με πολιτικές πιο δεξιές από ό, τι κατά τη διάρκεια της εποχής της Μέρκελ ως αρχηγού; ΕΙΝΑΙ

Για το Kramp-Karrenbauer θα είναι πολύ δύσκολο να κρατηθεί το κόμμα ενωμένο. Η χειρότερη δουλειά που θα μπορούσατε να έχετε σήμερα είναι να είστε στρατηγός CDU. Το CDU ακολουθεί τα βήματα της εμπειρίας του SPD για να χάσει την ιδιότητά του ως Volkspartei . Διαλύεται, καθώς προσπαθεί να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στους σύγχρονους αστικούς αστικούς ψηφοφόρους που ρίχνει στο Κόμμα των Πράσινων – καπιταλιστές χαμηλής κατανάλωσης ενέργειας, επαγγελματίες που εργάζονται, υψηλόβαθμοι κρατικοί υπάλληλοι, όπως καθηγητές πανεπιστημίων και καθηγητές γυμνασίου με κοινωνικά φιλελεύθερες νοοτροπίες, οι οποίοι θέλουν τη χώρα να τρέξει με νεοφιλελεύθερες γραμμές, αλλά με έναν ομαλό και πολιτισμένο τρόπο – και από την άλλη πλευρά τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους της υπαίθρου και των προαστίων που έχουν ριζοσπαστεί στα δεξιά ως αποτέλεσμα της οικονομικής και γεωγραφικής διαφορές που έχει δημιουργήσει ο νεοφιλελευθερισμός.

Το CDU και το CSU εκδιώκουν και τους δύο τελευταίους ψηφοφόρους στο AfD. Ο διορισμός του Paul Ziemiak ως γενικού γραμματέα του CDU – ένας άνθρωπος που έχει περάσει όλη τη ζωή του μέχρι στιγμής στην πολιτική και δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το πτυχίο του – είναι μια προσπάθεια να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα, ένα μήνυμα για τη δεξιά δυσαρέσκεια στο εσωτερικό CDU.

Ωστόσο, δεδομένων των φυγόκεντρων τάσεων εντός της κοινωνίας και εντός του πολιτικού περιβάλλοντος του κόμματος, είναι απίθανο να γίνει επιτυχής αυτή η επιχείρηση. Και οι φήμες για μια σημαντική έξοδο από το κόμμα μετά από φερόμενες μηχανορραφίες πίσω από την ήττα του Merz – δηλαδή το AKK υποσχέθηκε στον Spahn ότι ο Ziemiak θα διοριζόταν για να κερδίσει τους αντιπροσώπους του – είναι ένα σύμπτωμα αυτής της αποτυχίας.

JB

Η συνάδελφος της Bundestag της Die Linke, Sahra Wagenknecht, υποστήριξε ότι η “Μέρκελ 2.0” δεν είναι λύση, διότι θα συνεχίσει τις ίδιες πολιτικές που οδήγησαν στην άνοδο της AfD. ΕΙΝΑΙ

Όλες οι ομοσπονδιακές κυβερνήσεις από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 τροφοδότησαν μια κοινωνική και οικονομική πόλωση στην κοινωνία, με επίπεδα ρεκόρ ανισότητας πλούτου. Ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων διπλασιάστηκε κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης – αυξήθηκε από 102 σε 200 από το 2007 – ενώ οι μισθοί συνέχισαν να μειώνονται σε σχέση με τα κέρδη.

Η ατζέντα του SPD / Πράσινο για την κοινωνική πρόνοια και τις μεταρρυθμίσεις του εργατικού δυναμικού του 2010 – προσανατολισμένη προς την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της Γερμανίας («ο άρρωστος της Ευρώπης») με την απελευθέρωση των νόμων για την ασφάλεια της εργασίας και την επιβολή επισφαλών / άτυπων συμβάσεων απασχόλησης – και τη συνέχιση αυτών των “μεταρρυθμίσεων” όλες οι επόμενες κυβερνήσεις δημιούργησαν μια κατάσταση στην οποία το ένα τέταρτο όλων των εργαζομένων απασχολούνται στον τομέα των χαμηλών μισθών. Και φέρουν το κύριο βάρος του εξαγωγικού μοντέλου ανάπτυξης της Γερμανίας.

Ταυτοχρόνως, οι ταυτόχρονες μεταρρυθμίσεις για την ευημερία του Χάρτς, παρόμοιες με την προσωρινή βοήθεια του Clinton για τις κακές οικογένειες, δημιούργησαν μια βαθιά ανασφάλεια στις μεσαίες τάξεις που απασχολούνται στις βασικές εξαγωγικές βιομηχανίες. Διότι, ενόψει της ψηφιοποίησης, της προπαραγγελίας και της αυξανόμενης αστάθειας της σταδιοδρομίας, ακόμη και οι υψηλοί μισθοί μπορούν εύκολα να εκβιαστούν σε σκληρή εργασία και σε παραχωρήσεις. Μέσω της μετεγκατάστασης κεφαλαίων, των αυτοματισμών και των μαζικών απολύσεων, μπορούν τώρα να υποβαθμιστούν στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό: και αυτό μέσα σε μόλις ένα έτος ανεργίας, για τους νεότερους εργαζομένους και μέσα σε δεκαοκτώ μήνες για τους παλαιότερους ομολόγους τους.

Όπως έδειξαν οι μελέτες της συνείδησης της εργατικής τάξης από τους Klaus Dörre και τους κοινωνιολόγους του πανεπιστημίου της Jena καθώς και οι ερευνητές του Αμβούργου WissenTransfer, η φτώχεια, η ανασφάλεια, η μόνιμη οικονομία, η σωματική / ψυχική εξάντληση και ο φόβος προκαλούν τεράστιο θυμό. άμεση κατά των αλλοδαπών. Η κοινωνική πόλωση στην εγχώρια και η απογοήτευση των εργαζομένων με το νεοφιλελεύθερο ΕΕΠ μετατόπισε πολλά εκατομμύρια ψηφοφόρους του SPD πρώτα σε αποχή – το SPD έχασε περισσότερες από δέκα εκατομμύρια ψήφους από το 1998 – και από εκεί μέχρι το άκρο δεξιά. Η γερμανική αριστερά έχει τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί μόνο αυτή την αιμοληψία. Και από την άποψη αυτή, παρόλο που μπορεί να φανεί ότι η άνοδος του αυταρχικού αυταρχικού εθνικισμού ξεκίνησε με την «κρίση της ευρωζώνης» και την «κρίση των προσφύγων», στην πραγματικότητα πρόκειται για την καθυστερημένη συγκομιδή των σπόρων που σπέρθηκαν από την Ατζέντα 2010.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν είναι σωστό να πούμε ότι το πολιτικό φάσμα αντιμετωπίζει μια μετατόπιση προς τα δεξιά με το AKK. είδαμε ήδη μια σημαντική στροφή προς τα δεξιά κάτω από τη Μέρκελ. Το διαβρωτικό νεοφιλελεύθερο κέντρο προσπαθεί να “ανατρέψει” την άνοδο της άκρας δεξιάς υιοθετώντας μεγάλο μέρος της αυταρχικής πολιτικής και ρητορικής και δεν συνειδητοποιεί ότι αυτό μόνο εξομαλύνει και ενισχύει το “πραγματικό πράγμα”.

Και παρά τις δημοσκοπήσεις εξόδου από πρόσφατες κρατικές εκλογές, για παράδειγμα, οι οποίες δείχνουν ότι η κοινωνική δικαιοσύνη, η εκπαίδευση και όσοι εξακολουθούν να κατέχουν την υψηλότερη θέση όσον αφορά τους εκλογείς, ολόκληρος ο πολιτικός λόγος κυριαρχείται από το ζήτημα της μετανάστευσης. Με δεδομένο και με τον εξαιρετικά τοξικό τρόπο, η Αφρικανική Ένωση προωθεί το ζήτημα της μετανάστευσης και ενθαρρύνει τις επιθέσεις, αν συνεχίσει η Γερμανία στη συγκεκριμένη πορεία, είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε όλο και χειρότερα πογκρόμ όπως το φετινό στο Chemnitz.

Ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο η μετανάστευση είναι ένα τόσο κυρίαρχο ζήτημα είναι ότι οι σοσιαλδημοκράτες, που εξακολουθούν να έχουν μια βάση εργατικής τάξης – ειδικά στην ιδιαίτερα βιομηχανική νοτιοδυτική, όπου η Die Linke εξακολουθεί να είναι σχετικά αδύναμη – μπήκαν στον μεγάλο συνασπισμό. Ως αποτέλεσμα, το ΕΕΠ δεν μπορεί να προσπαθήσει να επαναδημοκρατικοποιήσει τον εαυτό του μέσω της αντι-νεοφιλελεύθερης ρητορικής.

Αυτό σημαίνει ότι το Die Linke είναι το μοναδικό κόμμα της Ομοσπονδιακής Βουλής, που βλέπει και αναζητά εναλλακτικές λύσεις έναντι της οικονομίας με προσανατολισμό προς την ιδιωτική οικονομία, προ της δημόσιας και της αγοράς. Όλα τα άλλα κόμματα της Ομοσπονδιακής Βουλής, από τους Πράσινους έως την AfD, δεν βλέπουν ουσιαστικά καμία εναλλακτική λύση σε αυτό το είδος νεοφιλελευθερισμού, πόσο μάλλον στον καπιταλισμό. Και ως εκ τούτου, ολόκληρος ο πολιτικός λόγος λαμβάνει χώρα κυρίως στο επίπεδο των πολιτιστικών πολέμων, που εκφράζουν την αποσύνθεση της κοινωνίας από τον νεοφιλελευθερισμό και την κοινωνική ανάπτυξη που αφέθηκε στις δυνάμεις της αγοράς.

Τα ερωτήματα που επηρεάζουν πραγματικά το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, τα εκατομμύρια των εργαζομένων – η φτώχεια στην ηλικία, η εργασιακή ανασφάλεια, η εξάντληση των εργαζομένων, το ζήτημα της στέγασης – είναι πανταχού παρόντα αλλά δεν αντιμετωπίζονται. Γιατί πώς μπορείτε να τους αντιμετωπίσετε, αν δεν μπορείτε καν να σκεφτείτε ότι ίσως η καπιταλιστική αγορά είναι το πρόβλημα και όχι η λύση; Αυτό που καθιστά αυτή την απομάκρυνση της οικονομίας και το κοινωνικό ζήτημα από την πολιτική συζήτηση τόσο επικίνδυνη είναι το γεγονός ότι η άνοδος της ακροδεξιάς δεν μπορεί και δεν θα σταματήσει μέχρι να υπάρξει διάλειμμα με πολιτικές προσανατολισμένες στην αγορά που (όπως έδειξε ο Karl Polanyi έχουν πει) καταστρέφουν την κοινωνία.

Κοινωνία και φύση επίσης. Η άκρη δεξιά διοχετεύει θυμό και ανασφάλειες στην κατεύθυνση της βαρβαρότητας, προκαλώντας σκάνδαλο εάν ένας μόνο πρόσφυγας από τα δύο εκατομμύρια που βρίσκονται στη χώρα ή τα εκατομμύρια περισσότεροι Γερμανοί με ιστορία μεταναστών διαπράττουν βίαιο έγκλημα. Η στρατηγική αυτή θα συνεχίσει να είναι επιτυχής έως ότου αρχίσουμε να μιλάμε ξανά για αυτά τα θέματα και επιμένουμε ότι η ανάπτυξη που βασίζεται στην αγορά είναι η ρίζα της κοινωνικής και πολιτικής αποσύνθεσης της Γερμανίας.

Σχετικά με τον Συγγραφέα

Ο Ingar Solty είναι ο ανώτερος ερευνητής στο Ινστιτούτο Κρίσιμης Κοινωνικής Ανάλυσης του Ιδρύματος Rosa Luxemburg στο Βερολίνο. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένου του ιμπεριαλισμού και του επικείμενου Τι πρέπει να γίνει στα Dark Times; Προοπτικές κατά του καπιταλισμού κρίσης, της άνοσης της δεξιάς και της ισλαμικής τρομοκρατίας .

Σχετικά με τον Συντάκτη

Ο Jerko Bakotin είναι δημοσιογράφος με έδρα το Βερολίνο.