Γράφει η Σοφία Γκλαβά
Είναι πολύ λυπηρό τελικά… Όπου και να στραφείς βλέπεις δύο μάτια κολλημένα πάνω σε μία κρύα οθόνη και μετά αναρωτιέσαι γιατί δεν πάει μπροστά αυτή η χώρα. Πώς να πάει αν οι έφηβοι που αποτελούν το μέλλον αυτού του τόπου ενδιαφέρονται μόνο γι’αυτά τα καταραμένα social media; Αλλά όχι, δεν φταίει το παιδί, υπαίτιοι για την πολιτική απραξία του παιδιού είναι η οικογένεια και το σχολείο.
Οι πολιτικά ενεργοποιημένοι γονείς ενδιαφέρονται για την πολιτική μόρφωση των παιδιών τους, όμως αυτοί είναι είδος προς εξαφάνιση, τώρα πια. Η πλειονότητα των γονέων πιστεύει ότι η πολιτική ανήκει μόνο στους μεγάλους και ένας έφηβος δεν διαθέτει τα κατάλληλα εφόδια για να αντιληφθεί την έννοια της πολιτικής.
Οι γονείς νομίζουν ότι προστατεύουν το παιδί τους από την πολιτική και ότι ίσως δεν χρειάζεται από τόσο νωρίς να εισχωρήσει στα πολιτικά πράγματα. Όμως δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι έτσι υπογράφουν την πολιτική του αδρανοποίηση. Αντίθετα, οι γονείς πρέπει να είναι αρωγοί στην πολιτική μόρφωση των παιδιών τους. Οφείλουν να τους επιμορφώσουν και να τους τονίσουν τους κινδύνους που παραμονεύουν εκεί έξω. Μπορούν, για παράδειγμα, να τους βοηθήσουν για την πολιτική τους κινητοποίηση, αρχικά, με εποικοδομητικές συζητήσεις σχετικά με την έννοια του ενεργού πολίτη και της πολιτικής, με την προβολή ίσως κάποιων ταινιών και ντοκιμαντέρ πολιτικού περιεχομένου καθώς και με το να τους μάθουν να διαβάζουν εφημερίδες και να βλέπουν ειδήσεις.
Επίσης, άλλος ένας παράγοντας που «φράζει τις πολιτικές αρτηρίες» των εφήβων είναι το σχολείο. Το σχολείο πασχίζει για την πολιτική τους επιμόρφωση με σχετικά μαθήματα, διαφόρων πολιτικών θεμάτων και γεγονότων που αφορούν τον κόσμο.
Όμως, δυστυχώς, τα παιδιά το βλέπουν σαν μία υποχρέωση, σαν ένα καθήκον. Θα πρέπει κανονικά να αναγνωρίσουν το σχολείο ως ένα μέσο που θα συμβάλει στην έξοδό τους από την ανωριμότητα και στη διαμόρφωση της ορθ
ολογικής και κριτικής σκέψης. Με την ώριμη σκέψη τα παιδιά που πολιτικοποιούνται θα μπορούν στο μέλλον να συμμετέχουν στα κέντρα λήψης αποφάσεων της κοινωνίας, να αγωνίζονται για την επίλυση παγκοσμίων προβλημάτων, να μην παρασύρονται εύκολα από ψεύτικες υποσχέσεις λαοπλάνων και να αμφισβητούν τις δομές της κοινωνίας και τους θεσμούς, όταν αυτά δεν πληρούν τους στόχους τους π.χ. να διαμαρτύρονται για την αναξιοκρατία , τις κοινωνικές ανισότητες και άλλα.
Συνοψίζοντας, οι έφηβοι θα ήταν καλό να πολιτικοποιηθούν, εφόσον έχουν τη κατάλληλη καθοδήγηση, αρχικά από τους φυσικούς τους παιδαγωγούς, τους γονείς τους και ύστερα από το σχολείο, οι οποίοι Θα τους βοηθήσουν να καταλάβουν πόσο σημαντικός είναι ο πολιτικός βίος και πόσο σημαντικοί είναι και οι ίδιοι ,αφού αποτελούν τον θεμέλιο λίθο της κοινωνίας και της χώρας τους.
