Υπήρξε ο πολιτικός μου μέντορας…
Ημερομηνία δημοσίευσης: 05/09/2010
Του Σταύρου Μπένου
Με πολλή συγκίνηση ο Στ. Μπένος μίλησε στην «Αυγή» για τη σχέση του με τον εκλιπόντα και τη συνεισφορά του στην υπόθεση ανασυγκρότησης της Καλαμάτας:
«Ο Γρηγόρης υπήρξε ο πολυτιμότερος συνεργάτης μου στα τριάντα χρόνια της δημόσιας ζωής μου και κυριολεκτικά ο σημαντικότερος πολιτικός μου μέντορας. Εκείνος οδήγησε τα πρώτα μου βήματα κι εκείνος μου έδειξε με ποιο τρόπο πρέπει να πορεύεται κανείς στη δημόσια ζωή.
Δεν θα ξεχάσω πως, πριν ακόμα έρθουν οι δύσκολες μέρες της Καλαμάτας, ο Γρηγόρης με πήρε από το χέρι και με περπάτησε στους ωραίους δρόμους των μεγάλων ιδεών και των μεγάλων ονείρων. Θυμάμαι ακόμα τη φράση του: “Σταύρο, για να πετύχουμε τη μεγάλη αλλαγή που έχει ανάγκη η πόλη, πρέπει να πείσουμε τους πολίτες ότι το συμφέρον τους συμπίπτει με το συμφέρον της πόλης. Οι άρχοντες, οι τοπικοί και οι πολιτειακοί, αξίζει να έχουν θέση στη δημόσια ζωή μονάχα όταν ονειρεύονται και όταν έχουν πάθος να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.
Εσύ, μου έλεγε, πρέπει να είσαι με την πόλη και με τα όνειρά της. Προς Θεού μη γίνεις διαιτητής στις διάφορες μικροσυγκρούσεις που καθημερινά μαστιγώνουν τις τοπικές κοινωνίες”.
Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε αυτή τη μεγάλη πορεία με τον Γρηγόρη, που οδήγησε στην απόλυτη πολεοδομική ανατροπή της πόλης μας και η Καλαμάτα θεωρείται, μάλιστα, η μόνη πόλη της χώρας που αναγεννήθηκε πολεοδομικά κι αυτό το οφείλουμε στον Γρηγόρη.
Και του οφείλω και κάτι άλλο ακόμα μεγαλύτερο, καθώς είχε δημιουργήσει στην πόλη όλες τις προϋποθέσεις για να μπορέσει ν’ αντέξει τη μεγαλύτερη δοκιμασία στη νεότερη ιστορία της που ήταν οι σεισμοί του ’86. Γιατί ο Γρηγόρης απέδειξε ότι η ανασυγκρότηση μετά τους σεισμούς δεν είναι υπόθεση των πολιτικών μηχανικών και της καλής ανακατασκευής των κτηρίων, αλλά το πώς σχεδιάζουμε ένα πρόγραμμα που πρέπει να είναι ολιστικό, με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Θυμάμαι λοιπόν ότι με ειδοποίησε μια νύχτα: “Θέλω μια ώρα να μου διαθέσεις” Με πήγε στα Ζιγκιρέικα και μου είπε: “Σταύρο μου μέχρι τώρα η χώρα μας δεν έχει κουλτούρα αντιμετώπισης του σεισμικού φαινομένου, απλώς δίνει σεισμοδάνεια κι εκεί τελειώνει.
Εμείς λοιπόν, τώρα που είναι ζεστό το πράγμα και που είναι εδώ οι κάμερες και οι δημοσιογράφοι και η κοινή γνώμη είναι πολύ ευαίσθητη για τα ζητήματά μας, πρέπει να πείσουμε ότι έχουμε ως επίκεντρό μας τους πολίτες της σεισμόπληκτης πόλης. Και οι πολίτες δεν έχουν μόνο την ανάγκη να μπουν στο σπίτι τους, αλλά ανάγκες οικονομικές, πολιτισμικές, κοινωνικές και πρέπει όλες να τις αντιμετωπίσουμε”.
Έτσι κάναμε αυτό το ρωμαλέο πρόγραμμα της οικιστικής ανασυγκρότησης της Καλαμάτας που εμπεριείχε μια εξαιρετική πολιτική και που έγινε αντικείμενο ανάγνωσης και μελέτης από τους μεγαλύτερους Οργανισμούς Αντισεισμικής Προστασίας, ακόμα και των πιο προηγμένων χωρών όπως η Ιαπωνία και η Αμερική. Και βεβαίως έγινε και η επίσημη αντισεισμική πολιτική της χώρας μας. Ο Γρηγόρης λοιπόν πρέπει να θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους ευεργέτες της Καλαμάτας.
Ο δικός μου Γρηγόρης ήταν ο καλός μου φίλος, η συντροφιά μου μέχρι το τέλος του. Και τώρα είναι μια μεγάλη απουσία και ταυτόχρονα μια μεγάλη διαρκής παρουσία με την πλούσια προίκα αξιών που μας άφησε.
Μεσολάβησε η χουντική επταετία με τους συνταγματάρχες και έτσι ξανασυναντηθήκαμε αρκετά χρόνια αργότερα, το 1973 στο τέλος της δικτατορίας. Ο Γρηγόρης είχε επιστρέψει από την τελευταία εξορία και εγώ είχα αποφασίσει να εγκαταλείψω τη Γαλλία και να εγκατασταθώ οριστικά στην Ελλάδα. Έτυχε μάλιστα, εκείνη την ίδια περίοδο να γνωρίσουμε εγώ τον σύντροφό μου Νικόλα Φαράκλα και εκείνος τη σύντροφο και φίλη της ζωής του Λία Μπέλλου. Οι άνδρες μας γνωριζόντουσαν καλά: είχαν συνεργαστεί στο περίφημο Ρυθμιστικό της Θήβας, πριν τη δικτατορία. Κάναμε συχνή και καλή παρέα.
