Αρχείο ετικέτας Εθνικές εκλογές 2019

H Επόμενη Μέρα Από Τα Αριστερά,Πολιτικός Παράπλους

Γ. Δραγασάκης για την τρίτη μεταμνημονιακή έκθεση της Ευρ. Επιτροπής: ξέρουμε ότι υπήρξαν διαβήματα να είναι διαφορετική

Κάποιοι σκόπιμα επιδιώκουν να δημιουργήσουν συνθήκες “παράλυσης” της Διοίκησης ενόψει εκλογών, τόνισε ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, αλλά δεν θα τα καταφέρουν.

«Όλη η εικόνα που σκόπιμα δημιουργείται από το αντιπολιτευόμενο στρατόπεδο περί δήθεν «ρουσφετολογίας» έχει στόχο να μην γίνει καμία συζήτηση επί προγραμμάτων ενόψει εκλογών. Κάποιους δεν συμφέρει να φανεί το πραγματικό πρόγραμμά τους», σημείωσε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κα υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης, Γιάννης Δραγασάκης, σε συνέντευξή του στον ρ/σ «Realfm».

Aνέφερε ότι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών αποτέλεσε δυσάρεστη έκπληξη, αλλά μόνο ευκαταφρόνητο δεν είναι και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, πλέον, παρά τις τόσες δυσκολίες την 4ετία αυτή, εδραιώνεται ως βασικός πόλος που διεκδικεί σε κάθε εκλογική αναμέτρηση να είναι πρώτος, ενώ πρόσθεσε ότι η κυβέρνηση έχει τη δημοκρατική υποχρέωση μέχρι την τελευταία ημέρα της θητείας της να ασκεί τα καθήκοντά της προς επίλυση θεμάτων που αφορούν την κοινωνία. «Κάποιοι σκόπιμα επιδιώκουν να δημιουργήσουν συνθήκες “παράλυσης” της Διοίκησης. Αυτό δεν θα συμβεί», όπως είπε.

Σχετικά με την τρίτη μεταμνημονιακή έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο κ. Δραγασάκης είπε ότι η κυβέρνηση την αξιολογεί ως αναμενόμενη. «Δηλαδή, οπωσδήποτε οι εκθέσεις αυτές πρέπει να κάνουν επισημάνσεις όπως “πρόσεχε τα βήματά σου”. Η συγκεκριμένη έκθεση ξέρουμε ότι υπήρξαν διαβήματα να είναι διαφορετική, τελικά, είναι αυτή που έχουμε, και η έκθεση αυτή έχει πληροφορίες», είπε και εξήγησε: «Για πρώτη φορά λέει ότι ως Κεντρική Διοίκηση έχουμε 24 δισ. απόθεμα και ως Γενική Κυβέρνηση 34 δισ. απόθεμα. Είναι η πρώτη φορά που το ελληνικό κράτος έχει γεμάτα ταμεία για να αμυνθεί έναντι εξωτερικών κινδύνων». Σχετικά με τα μέτρα, συνέχισε ο κ. Δραγασάκης, η έκθεση λέει ότι δεν ισχύουν αυτά που έλεγαν για προεκλογικά μέτρα. «Η 13η σύνταξη θεωρείται μόνιμο μέτρο και αναφέρεται ρητά στην έκθεση και σε ό,τι αφορά σε άλλα μέτρα έχουμε ταύτιση εκτιμήσεων με το υπουργείο Οικονομικών πλην ενός. Ένα σημείο που υπάρχει διαφωνία, υπήρχε και υπάρχει διαφορετική εκτίμηση, είναι σχετικά με τα αποτελέσματα των 120 δόσεων. Εμείς εκτιμούμε ότι θα υπάρξει μεγαλύτερη εισροή εσόδων, η Κομισιόν και πριν και μετά διαφωνούσε, λέγοντας ότι κάποιοι που πληρώνουν, τώρα, θα σταματήσουν. Αυτό θα το δούμε το φθινόπωρο, όπως λέει και η έκθεση», είπε ο κ. Δραγασάκης.

Ωστόσο, διευκρίνισε ότι «δεν δέχομαι τον όρο προεκλογικές παροχές» και εξήγησε ότι στις 24 Απριλίου η Eurostat ανακοίνωσε τα οριστικά στοιχεία σε ό,τι αφορά το πλεόνασμα.

«Παρά τα όποια λάθη μας, είμαστε υπερήφανοι για τα όσα επιτύχαμε τα 4 αυτά χρόνια. Ότι βγάλαμε τη χώρα από τα Μνημόνια. Δεν τα λύσαμε, ασφαλώς, όλα. Αλλά είμαι απόλυτα αισιόδοξος. Με βάση όσα κάναμε, έχουμε ένα πρόγραμμα ελπίδας και προοπτικής για το μέλλον» είπε ο κ. Δραγασάκης και συνέχισε: «Ποτέ δεν θεωρούσαμε ότι η μονοκομματική κυβέρνηση είναι προϋπόθεση επιτυχίας. Αντίθετα, εξαρχής επιδιώκαμε έναν αστερισμό δυνάμεων, με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα προχωρούσε τους μεγάλους προοδευτικούς μετασχηματισμούς που έχει ανάγκη η χώρα. Εδώ είμαστε σήμερα».

Τέλος, σημείωσε: «Υπάρχει μια συνειδητή προσπάθεια να εμφανιστεί μια εικόνα πώς ό,τι κι αν γίνεται σήμερα είναι ρουσφέτι, είναι προεκλογικό ρουσφέτι με δύο στόχους, πάλι, να μη συζητήσουμε για προγράμματα συγκεκριμένα και, δεύτερον, πρέπει να επισημάνω και μια δυσλειτουργία, η προσπάθεια δημιουργίας δυσλειτουργίας στη διοίκηση διότι όταν ένας υπάλληλος βλέπει να δημιουργείται το κλίμα, να δηλώνουν αρχηγοί κομμάτων ότι εμείς δεν πάμε στη Βουλή, η κυβέρνηση τέλειωσε, καταλαβαίνετε ότι του δημιουργείται μια παρόρμηση αν δεν είναι προσεκτικός να κάνει και αυτός το ίδιο. Έχω στο γραφείο μου να υπογράψω ή να μην υπογράψω την παράδοση του αναπτυξιακού νόμου, έχω την επέκταση ή όχι των προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας. Ότι, λοιπόν, αφορά λειτουργίες του κράτους ή ό,τι αφορά εισήγηση των υπηρεσιών, εγώ θα υπογράφω μέχρι το τελευταίο λεπτό και οι υπογραφές μου θα είναι στην κρίση των οργάνων, της Πολιτείας και του ελληνικού λαού. Βεβαίως, υπάρχουν πράγματα που τα πάγωσα εγώ ο ίδιος”. 

Πολιτικός Παράπλους

4 χρόνια ΣΥΡΙΖΑ!!!

—— Ολοκλήρωση των μεγάλων οδικών αξόνων (Ιόνια οδός, Ε65, Πάτρα-Κόρινθος, Αθήνα- Θεσσαλονίκη Τέμπη, Μαλιακός, Κλειδί) με επανεκκίνηση των έργων και επαναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων: όφελος 78ο εκατ. για το δημόσιο.

—Απορρόφηση 100% τον κονδυλίων τις Ευρωπαϊκής Ένωσης για έργα. Ούτε ένα Ευρώ χαμένο.

—Μείωση της ανεργίας κατά 9%·

—— Μείωση της ανεργίας των νέων κατά 23%.

—— 360.000 νέες θέσεις εργασίας από το 2015.

——Επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας (δεν είναι πια ο κάθε ένας μόνος του στην διαπραγμάτευση με εργοδότη!)

— Μείωση της αδήλωτης εργασίας από το 20% στο 8% μέσω της ανασύστασης του Σώματος Επιθεωρητών αδήλωτης εργασίας.

—— Κατάργηση της Αυτοδίκαιης Αργίας των δημοσίων υπαλλήλων (σε περίπτωση που είχαν οποιαδήποτε δικαστική διένεξη!).

—— Επαναπρόσληψη 2.500 απολυμένων εκπαιδευτικών της Τεχνικής Εκπαίδευσης (συνεχίζουν την λειτουργία τους αναβαθμισμένα τα ΕΠΑΛ).

—— Επίδομα ενοικίου και στέγασης.

—· Κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης.

——Αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 11%.

—— Κατάργηση του υποκατώτατου μισθού.

—— Αύξηση του επιδόματος των παιδιών κατά 8ο%.

——Σχολικά γεύματα σε 153-244 μαθητές, 950 σχολείων, 63 Δήμων.

——Δωρεάν μετακίνηση με τα ΜΜΜ για όλους τους ανέργους.

—— Αύξηση των κρατικών δαπανών για την πρόνοια από 78ο εκατ. το 2014 σε 3 δις (!) το 2019.

——Δωρεάν περίθαλψη για 2.500.000 ανασφάλιστους.

——Διαγραφή των βεβαιωμένων στην εφορία οφειλών όσων ανασφάλιστων νοσηλεύτηκαν σε δημόσιο νοσοκομείο επί εποχής Σαμαρά.

—— Κατάργηση των 5 ί στα νοσοκομεία για όλους τους ασφαλισμένους.

—— Μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση από 24% σε 13%.

—— Μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα από 24% σε 13%.

—— Μείωση του ΦΠΑ στην ενέργεια και στο φυσικό αέριο από 13% στο 6%.

—— Εξαγγελία Μείωσης του ΕΝΦΙΑ κατά 30% σταδιακά.

—— Απαλλαγή από την εισφορά κοινωνικής αλληλεγγύης για εισοδήματα έως 20.000 ευρώ.

—— Μείωση εισφοράς κοινωνικής αλληλεγγύης από 6% στο 2% για εισοδήματα από 20.000 έως 30.000 ευρώ.

—— Μόνιμη 13η σύνταξη (η πείτε τη όπως θέλετε, μόνιμη παραμένει) στους συνταξιούχους.

H Επόμενη Μέρα Από Τα Αριστερά,Πολιτικός Παράπλους

Χριστόφορος Παπαδόπουλος: Η δική μας ιστορία έχει πολλά για το παρελθόν και το μέλλον

** Η προσφυγή στις κάλπες ήταν αναπόφευκτη
** Οι προτεραιότητες και οι μεσοπρόθεσμοι στόχοι και οι αστοχίες, αλλά και παρεπόμενες συνέπειες που έκριναν το αποτέλεσμα

Τη συνέντευξη πήρε
ο Παύλος Κλαυδιανός

IN ΠΟΛΙΤΙΚΗ / BY EPOHI / ON JUNE 2, 2019 AT 12:03 PM /

Τα ρεπορτάζ προεκλογικά ανέφεραν ότι θα προκηρυχθούν εθνικές εκλογές αν η διαφορά είναι πολύ μικρή ή μεγάλη. Συνέβη το δεύτερο. Με ποιο σκεπτικό επιλέγεται η άμεση προσφυγή στις κάλπες;
Εκτιμώ ότι η προσφυγή στην κάλπη ήταν αναπόφευκτη από τη στιγμή που δώσαμε δημοψηφικό χαρακτήρα στην εκλογική αναμέτρηση, είτε χάναμε με δύο μονάδες, είτε με δέκα. Η παραμονή μας, μετά την ήττα, θα μεταφραζόταν σε έρωτα για τις καρέκλες. Το κυβερνητικό έργο θα υπονομευόταν ως προεκλογική παροχολογία, το ίδιο δηλαδή που έγινε και με τα πρόσφατα μέτρα για τις 120 δόσεις, τις συντάξεις, την επιδότηση των στεγαστικών δανείων, τη μείωση της φορολογίας στα τρόφιμα, την ενέργεια, τον επισιτισμό, τα οποία δυσφημίστηκαν ως παροχές της τελευταίας στιγμής, παρόλο που είχαν σχεδιαστεί και εξαγγελθεί από το 2018, αμέσως μετά την έξοδο από τα μνημόνια. Υπήρχαν και άλλοι λόγοι για τις πρόωρες εκλογές. Φανταστείτε τι θα τράβαγε από τους δανειστές μια κυβέρνηση υπό αναμονή. Βλέπετε οι «θεσμοί» δεν είναι αμέτοχοι στο πολιτικό και εκλογικό παιχνίδι, θυμηθείτε τις δηλώσεις Ρέγκλινγκ –της οικογένειας του Λαϊκού κόμματος- για τα μέτρα της κυβέρνησης. Ένα τελευταίο επιχείρημα για τις πρόωρες εκλογές έχει να κάνει με το ενδεχόμενο της απεργίας ζήλου, τα «μολύβια κάτω» από κύκλους της δημόσιας διοίκησης. Θυμηθείτε τι τράβηξαν οι υπουργοί το 2015 από εκείνους που θεωρούσαν την κυβέρνηση ως αριστερή παρένθεση.

Ένας πρώτος απολογισμός

Μία πρώτη εκτίμηση του αποτελέσματος; Είναι προϊόν κυρίως αντικειμενικών δεδομένων ή υποκειμενικών
Και τα δύο παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση του αποτελέσματος, όχι βέβαια με την ίδια βαρύτητα, κοινότοπο αλλά πραγματικό. Καταρχάς επαληθεύτηκε η εκτίμηση ότι δεν κερδίζεις εκλογές με την εφαρμογή μνημονίων, συνήθως εξαερώνεσαι. Ο ΣΥΡΙΖΑ απώλεσε τμήματα της πολιτικής και εκλογικής του επιρροής, δεν υπέστη όμως «πασοκοποίηση» (pasokification), δεν διαλύθηκε δηλαδή από την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας. Αντίθετα, διατήρησε σημαντική επιρροή ιδιαίτερά στα πιο φτωχά, στα λαϊκά στρώματα και την μισθωτή εργασία. Όχι τυχαία, ούτε εξ αιτίας της παράδοσης. Η κυβέρνηση εφάρμοσε πολιτικές λιτότητας, φορολόγησε τους πάντες, πέτυχε υπερπλεονάσματα. Δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά αφού οι μνημονιακοί όροι ήταν αδυσώπητοι και η επιτήρηση, κυρίως από το ΔΝΤ, αδιάλλακτη. Είναι γνωστό ότι ο λόγος που το πλεόνασμα ήταν πάντα πάνω από το στόχο οφείλεται στη δυσπιστία του ΔΝΤ στις εκτιμήσεις της κυβέρνησης για την απόδοση των μέτρων. Το αστείο είναι η αυτοκριτική της Λαγκάρντ ότι κάνανε λάθη. Αυτοκριτική μετά από τέσσερα χρόνια και αφού η χώρα είχε βγει από τα μνημόνια. Τσάμπα αυτοκριτική.

Για την ουσία της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ τι έχεις να πεις και πως επηρέασε το εκλογικό αποτέλεσμα;
Αν μπούμε λίγο πιο βαθιά στον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής διαπιστώνουμε προτεραιότητες, μεσοπρόθεσμους στόχους, αστοχίες αλλά και παρεπόμενες συνέπειες. Εύλογα η προτεραιότητα της κυβέρνησης στον κοινωνικό/οικονομικό τομέα –στο κοινωνικό ζήτημα δηλαδή- ήταν η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, το κοινωνικό κράτος που κατέρρεε, ιδιαίτερα στον τομέα της υγείας και η προστασία των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Σε αυτά πέρασε με καλές επιδόσεις. Στους μεσοπρόθεσμους: η μείωση της ανεργίας, η κανονικότητα στην αγορά εργασίας, στις εργασιακές σχέσεις, η ανάπτυξη. Σε αυτά περνάει λίγο πάνω από τη βάση, αναμενόμενο αν σκεφτούμε τις τάσεις παγκοσμίως του κεφαλαίου το οποίο δεν τρελαίνεται να επενδύσει, ιδιαίτερα στο Νότο. Αντίθετα, το ενδιαφέρει η υποτίμηση της εργασίας, η επισφάλεια, η φτωχή εργασία, η εμπορευματοποίηση των τομέων της κοινωνικής αναπαραγωγής όπως η υγεία, η κοινωνική ασφάλιση, η παιδεία, η Ασφάλεια –από τις φυλακές μέχρι τους μηχανισμούς της «πανοπτικής επιτήρησης». Από αυτή τη σκοπιά, είναι «αδιάβαστη» η κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά γιατί δεν κατάργησε με νόμο την ελαστική εργασία, γιατί δεν αύξησε τους μισθούς –παρά την αύξηση του κατώτερου και την κατάργηση του υποκατώτατου- γιατί προχώρησε σε συνεκμετάλλευση με διεθνείς επιχειρηματικούς ομίλους κρίσιμων τομέων της οικονομίας, όπως τα λιμάνια, οι σιδηρόδρομοι, το φυσικό αέριο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε από την άλλη στον τομέα της αναδιανομής, της μεγάλης αναδιανομής. Μπορεί να επιχείρησε την αναδιανομή δια μέσου της φορολογίας, μόνο που αυτή εγκλωβίστηκε στα μεσαία εισοδήματα, οι πλούσιοι έχουν τους τρόπους να διαφεύγουν, παρά τους υψηλούς φορολογικούς συντελεστές. Αυτό είχε ως συνέπεια να κερδίσει τα παραδοσιακά μεσαία στρώματα η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ να αγκομαχά να ξανακερδίσει τα νέα μεσαία στρώματα, δηλαδή τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους επιστήμονες, τους γιατρούς του μηχανικούς, τους δικηγόρους, τα νεαρά στελέχη των επιχειρήσεων, στους οποίους επιδίωξε να απευθυνθεί μετά το τέλος των Μνημονίων τον Αύγουστο 2018, με μικρή όμως επιτυχία.

Η ΝΔ εφάρμοσε τη συνταγή Τραμπ

Η ΝΔ έφερε ένα ποσοστό πολύ ικανοποιητικό. Πώς προέκυψε αυτό;
Η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης καβάλησε το κύμα της συντηρητικής παλινόρθωσης που σαρώνει στο διάβα του όλο τον κόσμο. Το μείγμα του νεοσυντηρητισμού που περιλαμβάνει την εθνικιστική νοσταλγία της ταυτότητας, παρέα με την ακροδεξιά ρητορική απέναντι στην ελευθεριακή ατζέντα και την αποδοχή του νεοφιλελευθερισμού των ανισοτήτων και της ατομικής επιβίωσης. Είναι οι νικητές των αγορών, της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, της έξαρσης του φόβου, της σύγχυσης της ξενοφοβίας και της ανασφάλειας. Το βασίλειο του ατομικού, η προσωπική ανέλιξη ως υπέρτατη αξία, όλοι εναντίον όλων και οι φτωχοί να πάνε να πνιγούνε. Ανήκουν στην ίδια ιδεολογικο- πολιτική οικογένεια με τον Τραμπ, τον Μπολσονάρου, τον Βέμπερ και τους ηγέτες των χωρών του Βίζενγκραντ. Είναι διαπιστωμένη η επιρροή των συντηρητικών αξιών στη νέα γενιά, χαρακτηριστικά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό νέων ψήφισε Χρυσή Αυγή, Ψινάκη και Βελόπουλο… Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, η νέα γενιά πολιτικοποιείται μέσα από τη συμμετοχή, μέσα από τους αγώνες, ενώ εδώ και πολύ καιρό έχουμε κινηματική άπνοια. Όπως έγραψε ευρηματικά ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης «τα πρώτα 3 χρόνια αριστεροί και ακτιβιστές περίμεναν πότε θα γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και τα επόμενα 5 τον έβριζαν».
Η ΝΔ εγκαίρως έβαλε σε εφαρμογή το σύνολο της συνταγής Τραμπ: τα fake news, την επινόηση και την κατασκευή σκανδάλων, τον οχετό στο διαδίκτυο, χωρίς να υστερεί σε χυδαιότητα η κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση. Η μεγαλύτερη επιτυχία της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν ότι για ένα μεγάλο διάστημα με σύνθημα «να φύγουν» ενοποίησε όλη την αντιπολίτευση αδιακρίτως, ο καθένας για τους δικούς της λόγους ή τις δικές του αυταπάτες. Με την απεριόριστη συνδρομή του ΚΙΝΑΛ, τη θερμή υποστήριξη των μίντια και της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικής ελίτ. Τα fake news, ο ολιγοπωλιακός έλεγχος των μίντια, η επιχειρησιακή χρησιμοποίηση του διαδικτύου με αλγόριθμους, ήταν η ανίκητη συνταγή που χρησιμοποιήθηκε στις ΗΠΑ και τη Βραζιλία για να νικήσουν ο Τραμπ και ο Μπολσονάρου. Μεταδημοκρατία, η οποία πήρε υλικά χαρακτηριστικά στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου: από τη μια μεριά ο κόσμος της συμμετοχής, της λαϊκής συμμετοχής, της θερμής και ανθρώπινης επικοινωνίας και από την άλλη η σιωπηλή πλειοψηφία, ο κόσμος της εικονικής πραγματικότητας. Νίκησαν οι τελευταίοι.
Η «συνομωσία των προθύμων», της παλινόρθωσης δηλαδή του παλιού δικομματικού συστήματος, με την Αριστερά σε διακοσμητικό ρόλο, υπέστη σοβαρό πλήγμα από το δεύτερο εξάμηνο του 2018 και δεν είχε να κάνει μόνο με την έξοδο από τα μνημόνια αλλά και με μετα-υλιστικές αξίες. Η συμφωνία των Πρεσπών, η ταυτότητα φύλου, η πολιτική για τις φυλακές, η μετ’ εμποδίων προοδευτική μεταρρύθμιση του Ποινικού κώδικα, η δημιουργία της Προοδευτικής Συμμαχίας έσπασαν την απομόνωση του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και όταν τα πράγματα γινόντουσαν με άτεχνο και άτσαλο τρόπο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι ισχυρισμοί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνος, ανάδελφος, απομονωμένος, περίεργος με τη συμμαχία του με το δεξιό μόρφωμα των ΑΝΕΛ, είχαν πάρει ισχυρό, πολύ ισχυρό προβάδισμα, το οποίο λανθασμένα το θεωρούσαμε ως κατασκευή των εταιριών δημοσκόπησης. Από τότε οι ισχυρισμοί της αντιπολίτευσης έχασαν έδαφος. Κατά τη γνώμη μου, από τότε κερδήθηκε κρίσιμο πολιτικό μέγεθος, το οποίο όμως δεν ήταν αρκετό, προφανώς χρειαζόταν και άλλος πολιτικός χρόνος, ενδεχομένως και διαφορετική επικοινωνιακή στρατηγική..

Η «διάσωση» του ΚΙΝΑΛ και η στάση της Αριστεράς

Το ΚΙΝΑΛ θεωρεί ότι πήγε πολύ καλά, δηλαδή ότι το αποτέλεσμά του διευρύνει τον χώρο άσκησης πολιτικής. Πώς προβλέπεται ότι θα πορευθεί τώρα; Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ν’ αλλάξει κάτι στη στάση του έναντι του Κέντρου συνολικά; Πώς θα υπονομεύσει τη γραμμή της στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ στη συνείδηση των ψηφοφόρων του;
Το ΚΙΝΑΛ διασώθηκε σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση, σε χαμηλά βέβαια επίπεδα τέτοια που να μη δικαιολογούν τη θριαμβολογία των στελεχών του. Καμιά σχέση με τα παλιά μεγαλεία, ικανά βέβαια για να έχει ρόλο στο αυριανό πολιτικό σκηνικό αφού η αυτοδυναμία για τη ΝΔ ή τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Το ΚΙΝΑΛ αξιοποίησε το «δώρο» της ταυτόχρονης ψηφοφορίας για την αυτοδιοίκηση και τις ευρωεκλογές, στο βαθμό που διαθέτει τεχνογνωσία και μηχανισμό στη διαχείριση της τοπικής εξουσίας. Ένα μηχανισμό «τεχνικών της εξουσίας» που του επιτρέπουν εκπροσωπήσεις δυσανάλογες της πολιτικής του επιρροής. Τους ανθρώπους των διαμεσολαβήσεων τους βρίσκεις παντού: στην αυτοδιοίκηση, τα συνδικάτα, τους επαγγελματικούς φορείς. Όλα δείχνουν ότι η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ και σύσσωμη η κοινοβουλευτική του ομάδα –εκτός εξαιρέσεων, μάλλον μοναδικών- έχουν πάρει τις αποφάσεις τους εδώ και καιρό για συμμαχία με τη ΝΔ. Το αποδεικνύουν καθημερινά, ακόμα και μετεκλογικά, με τις βάναυσες επιθέσεις εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και την απαλή κριτική «για τα μάτια του κόσμου στη ΝΔ». Τα στελέχη του ΚΙΝΑΛ δεν μπορούν να κάνουν χωρίς τη συμμετοχή τους στην κυβερνητική εξουσία, δεν τους αγγίζει η κριτική και τα συμπεράσματα που έβγαλαν άλλα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ότι η συμμαχία με τα συντηρητικά κόμματα, η προσχώρηση στο νεοφιλελευθερισμό ακυρώνει τους λόγους ύπαρξης τους. Βέβαια, δεν είναι όλοι το ίδιο ταγμένοι στη συμμαχία με τη δεξιά, πολλοί από τους οργανωμένους αντιδρούν, το ίδιο συντελείται και στην εκλογική του βάση. Μπορεί μέχρι σήμερα να μην εκδηλώνεται αναφορικά με τη συμμαχία με την Αριστερά –ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απαγορευμένη λέξη για το στελεχιακό της δυναμικό- διατυπώνεται όμως ευθέως ως απόρριψη της συμμαχίας του ΚΙΝΑΛ με τη ΝΔ, απόρριψη που συμπεριλαμβάνει και τη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ. Με αυτή την έννοια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται να αλλάξει σε τίποτα την πολιτική του απεύθυνση για συμμαχία της Αριστεράς με την Οικολογία και την αριστερή σοσιαλδημοκρατία. Η μπάλα είναι πλέον στη μικρή τους περιοχή, θα συνεχίσουν τα ίδια, θα κάνουν αριστερή στροφή; Ας αποφασίσουν.

Πώς βλέπεις να εξελίσσεται ο χώρος της Αριστεράς; Το ΚΚΕ έχει τώρα το εξαιρετικά δύσκολο καθήκον να πει στον κόσμο του γιατί ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε την αριστερά, η κρίση εντείνεται κι ενώ αυτό έχει σωστή γραμμή αυτό όχι μόνο δεν επωφελείται με αυξημένα ποσοστά, αλλά αντίθετα συμπιέζεται. Υπάρχουν ενδιαφέρουσες εξελίξεις στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ιδίως στη ΛΑ.Ε. και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που δοκιμάστηκαν στις εκλογές, υπάρχει και η επιτυχία του ΜΕΡΑ ’25.
Δεν νομίζω ότι το ΚΚΕ επηρεάζεται δραστικά από τα εκλογικά αποτελέσματα, όσο δυσάρεστα και αν είναι, ενδεχομένως γιατί η ανάλυση της περιόδου που έχει κάνει, εδώ και πολύ καιρό, του επιτρέπει να ισχυρίζεται τόσο στην κομματική του βάση, όσο και στους συμμάχους του διεθνώς ότι διανύουμε μια σκοτεινή περίοδο όπου δεν υπάρχει πολιτικός χώρος για ανάπτυξη για τα αυθεντικά κομμουνιστικά κόμματα και οι ευκαιρίες για την άνοδο του εργατικού κινήματος είναι περιορισμένες. Με αυτή την ανάλυση, ξεπερνά αβρόχοις ποσίν τα δυσάρεστα αποτελέσματα, άνευ εσωκομματικής κριτικής. Αυτά δεν είναι καινούργια ισχύουν εδώ και πολλά χρόνια. Ίσως το νέο είναι ότι στην έξαρση της αντιΣΥΡΙΖΑ πολεμικής του ταυτίστηκε επανειλημμένα σε ύφος και οξύτητα με εκείνο της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ. Για τις εξελίξεις στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στη ΛΑΕ δεν μου πέφτει λόγος, αφού ο μανιχαϊστικός, αδιάλλακτος και καταγγελτικός πολιτικός τους λόγος, η πλειοδοσία σε οτιδήποτε, η «πατριωτική» προσέγγιση στο όνομα του αντιμπεριαλισμού είναι πολύ μακριά με όσα από κοινού είχαμε κατακτήσει στο πλαίσιο του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος και της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αντίθετα, ενδιαφέρον έχει για μένα η Δικτύωση και ο προβληματισμός που αναπτύσσεται στο εσωτερικό της για την περίοδο, ακόμα και η κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ, όσο αυστηρή και αν είναι, τη θεωρώ άξια λόγου, ιδιαίτερα όταν δραπετεύει από την «οικονομία της προσοχής και την επιδοκιμασία των μικρών κοινοτήτων».

Θα απευθυνθούμε στους πάντες

Υπό ποιες προϋποθέσεις θα μπορούσε να κερδηθεί ο πόλεμος δηλαδή οι εθνικές εκλογές παρά το ότι χάθηκε μία κρίσιμη μάχη δηλαδή οι ευρωεκλογές; Πώς θα απευθυνθούμε σε όσους δεν πείσαμε ενώ μας ψήφισαν το 2015;
Καταρχάς θα απευθυνθούμε στους πάντες, σε εκείνους που μας ψήφισαν το 2015, σε εκείνους που διαμαρτυρήθηκαν δια της ψήφου τους με όσα κάναμε και τα άλλα που δεν κάναμε, σε όσους απείχαν θεωρώντας τις ευρωεκλογές ανάξια ιστορία, σε αυτούς και αυτές που ψήφισαν για πρώτη φορά, στους νέους και τις νέες. Σε εκείνους που ψήφισαν συντηρητικά, χωρίς οι ίδιοι να είναι συντηρητικοί. Θα τους απευθυνθούμε σεμνά, ταπεινά, με πρόγραμμα και ενσυναίσθηση. Με το μυαλό και την καρδιά. Ο Βασίλης Ρόγγας μας έλεγε τις προάλλες τα λόγια του βασιλιά στο τελευταίο επεισόδιο του Games of thrones «Τι ενώνει τους ανθρώπους; Οι στρατοί, ο χρυσός, οι σημαίες; Είναι οι ιστορίες που ενώνουν» Η δική μας ιστορία έχει πολλά για το παρελθόν και το μέλλον. Το παρελθόν δεν είναι οι αριθμοί και τα γραφήματα, δεν είναι οι 345χιλ νέες θέσεις, εκ των οποίων 45χιλ αφορούν ελεύθερους επαγγελματίες και μικρούς επιχειρηματίες, δεν είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες ανασφάλιστοι που βρήκαν πρόσβαση στο εθνικό σύστημα υγείας, δεν είναι η αύξηση του κατώτερου μισθού, το επίδομα ενοικίου, η κοινωνική αλληλεγγύη. Είναι όλα αυτά και κάτι παραπάνω, είναι η βιωμένη πραγματικότητα και η προσδοκία. Η πραγματικότητα όμως έχει κοντή μνήμη. Ποιος θυμάται τα συσσίτια, τους ανθρώπους που ψάχνανε τροφή στους σκουπιδοτενεκέδες, τους κεντρικούς δρόμους με τα λουκέτα; Μόνο οι ίδιοι. Οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι αποκλεισμένοι, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, οι χαμηλοσυνταξιούχοι. Όλοι αυτοί δηλαδή που κρατούν ψηλά στο προσκήνιο της πολιτικής αντιπαράθεσης τον ΣΥΡΙΖΑ που του συμπαραστέκονται θερμά και εμπράκτως. Η προσδοκία για τους άλλους; Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να υποσχεθούμε επιστροφή στην ευημερία του 2009, στην πλαστή ευημερία με δανεικά. Μπορούμε όμως να υποσχεθούμε -με αποδείξεις- για αξιοπρέπεια στη δουλειά και την πολιτεία, μπορούμε να εγγυηθούμε τη βελτίωση του βίου των πολλών, όχι των λίγων. Μπορούμε να μιλήσουμε για την καθημερινότητα του πολίτη, για το σχολείο, το νοσοκομείο, την αδιάκριτη πρόσβαση στη γνώση, για τη συγκοινωνία και τον ελεύθερο χρόνο, για τις δημόσιες υποδομές και τους ελεύθερους χώρους. Μπορούμε να υποσχεθούμε εργασιακή αξιοπρέπεια για όλους, χωρίς εργοδοτικό αυταρχισμό και παραπλανητικές εργασιακές σχέσεις. Για έντιμες αποδοχές, χωρίς εξαντλητικά ωράρια και υπερωρίες που δεν πληρώνονται. Έχουμε αποδείξεις γι’ αυτό. Μπορούμε να υποσχεθούμε μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις, μια κοινωνία της αλληλεγγύης. Δώσαμε επαρκή δείγματα γραφής ώστε να μη θεωρούνται λόγια του αέρα. Μπορούμε τέλος να μιλήσουμε για ανάπτυξη, μια διαφορετική ανάπτυξη από αυτή που ζήσαμε τα «χρόνια της ευημερίας», δηλαδή ανάπτυξη για τους λίγους, εχθρική στους εργαζόμενους και το περιβάλλον, εχθρική στον πολιτισμό και την καλλιτεχνική δημιουργία. Δεν είναι στο δικό μας πολιτικό σχέδιο ο πολιτισμός της ΑΕΠΙ και των ιδρυμάτων, ο πολιτισμός για την ελιτ και η πλειοψηφία στην υποκουλτούρα και την απομίμηση. Δημιουργήσαμε αυτά τα 5 σχεδόν χρόνια τα εργαλεία και τις διαδικασίες έτσι ώστε οι υποσχέσεις μας να μην είναι λόγια του αέρα, δημιουργήσαμε την Αναπτυξιακή τράπεζα, μεγιστοποιήσαμε την αποδοτικότητα στη διαχείριση των ΕΣΠΑ, φτιάξαμε τις Ενεργειακές κοινότητες, το Ταμείο για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, δημιουργήσαμε τα πλαίσια λειτουργίας και των εσωτερικών ελέγχων για τις ΔΕΚΟ και τους Οργανισμούς, ολοκληρώνουμε το Κτηματολόγιο και κυρίως ταυτόχρονα με την έξοδο από τα Μνημόνια δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις διαχείρισης με ασφάλεια του δημόσιου χρέους, έτσι ώστε η χώρα να είναι ασφαλής για 17 χρόνια με το μαξιλάρι των 31 δις και να μην εξαρτάται από τις διακυμάνσεις και τα απρόοπτα μιας διεθνούς συγκυρίας διακινδύνευσης.
Έχουμε λόγους, έχουμε επιχειρήματα, διαθέτουμε αποδείξεις και δείγματα γραφής ώστε να μπορέσουμε να νικήσουμε.

H Επόμενη Μέρα Από Τα Αριστερά,Άρθρα -'Συνεντεύξεις - Παρεμβάσεις,Πολιτικός Παράπλους

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Ισορροπήσαμε ανάμεσα σε μέτρα για την ανάπτυξη και τη στήριξη της κοινωνίας

Τη συνέντευξη πήρε η Άντα Ψαρρά

• «Ξέφυγα από τους καρχαρίες Και νίκησα τους τίγρεις Μ’ έφαγαν όμως Οι κοριοί», έγραφε στο ποίημά του «Επιτάφιος για τον Μ» ο Μπ. Μπρεχτ. Μήπως τελικά αυτό ταιριάζει με τη σημερινή φάση δύο μέρες μετά τη βαριά ήττα; Κι αν ναι, ποιοι είναι για σας οι κοριοί;

Αμέτρητοι οι κοριοί που είχαμε να αντιμετωπίσουμε μετά το 2015. Ενα κράτος χτισμένο πάνω σε πελατειακές σχέσεις και, άρα, στην άνιση πρόσβαση στην εξουσία, που εμείς έπρεπε να επινοήσουμε τα στοιχειώδη: την παρακολούθηση της πορείας αποπληρωμής ληξιπροθέσμων οφειλών ή την εκτέλεση του ΠΔΕ.

Εναν δημόσιο τομέα όπου τα ιδιωτικά συμφέροντα τον είχαν κάνει σπίτι τους και χρειάστηκε να κάνουμε τα πρώτα βήματα θωράκισής του: στις δημόσιες συμβάσεις, στην κατανομή των ΕΣΠΑ ή στη διαμόρφωση των τιμών των φαρμάκων.

Μια χώρα όπου η αναπτυξιακή πολιτική ήταν άγνωστη λέξη, χωρίς δομές συντονισμού και χωρίς ένα πλαίσιο όπου η κυβέρνηση θα μπορούσε να διαβουλευτεί με τις τοπικές κοινωνίες, τους κοινωνικούς εταίρους, με επιμελητήρια, με τα Πανεπιστήμια κ.λπ., όχι μόνο για να σχεδιάσει αλλά και να προβλέψει τις ευκαιρίες της οικονομίας και τα εμπόδια στην εκμετάλλευσή τους.

Για πρώτη φορά υπάρχει ένα τέτοιο αναπτυξιακό σχέδιο, που όλοι οι πολίτες μπορούν να το βρουν στο διαδίκτυο, μαζί με τους θεσμούς παρακολούθησης και επικαιροποίησης. Να μη συνεχίσω.

Μια αυστηρή κριτική σε μας λέει too little, too late, ειδικά σε κάποιους τομείς που έχουν επίδραση στην καθημερινότητα. Κυρίως δεν μπορεί να ειπωθεί ότι η δημόσια διοίκηση άλλαξε ριζικά τη σχέση με τον πολίτη. Αλλά βήματα έγιναν. Τεχνογνωσία δημιουργήθηκε. Παρακαταθήκη για το μέλλον υπάρχει.

• Η μεσαία τάξη (κυρίως μετά τα αποτελέσματα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη) στέλνει μήνυμα και προς εσάς με πιθανότερο και βασικότερο αντικείμενο την υπερφορολόγηση. Τι θα τους απαντήσετε τις επόμενες 30 ημέρες;

Εχουν δίκιο οι άνθρωποι που διαμαρτύρονται γιατί δεν καταφέραμε να βελτιώσουμε τις ζωές τους όσο θα θέλαμε, να τους πείσουμε ότι δεν αδιαφορήσαμε για την ποιότητα της ζωής των μεσαίων στρωμάτων. Ημασταν όμως αναγκασμένοι να κινηθούμε σε ένα ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο με ανόητους καταναγκασμούς που μας επιβλήθηκαν.

Τα πρώτα χρόνια έπρεπε να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική κρίση, τη διάλυση του συστήματος υγείας και παιδείας, την προσφυγική κρίση και κυρίως την έξοδο από τα μνημόνια. Να κριθούμε με αντικειμενικότητα για τα πρώτα χρόνια και με αυστηρότητα για τις προτεραιότητές μας και τον τρόπο που τις υλοποιήσαμε με βάση τον διαθέσιμο δημοσιονομικό χώρο μετά την έξοδο τον Αύγουστο 2018.

Να κριθούμε για τη μείωση των εισφορών των ελεύθερων επαγγελματιών, του ΕΝΦΙΑ, το επίδομα στέγασης, την προστασία της πρώτης κατοικίας, τις 120 δόσεις, τη μείωση της φορολογίας στα τρόφιμα, την ενέργεια, τον επισιτισμό. Με αυτό το δείγμα γραφής θα καλέσουμε τους πολίτες να μας κρίνουν για το πρόγραμμά μας για την περίοδο 2019-2023. Μια ισορροπία ανάμεσα σε μέτρα για την ανάπτυξη και στήριξης της κοινωνίας.

• Μήπως το μαξιλάρι του υπερπλεονάσματος και της οικονομικής ασφάλειας άδειασε αναγκαστικά το απόθεμα της αλληλεγγύης πολιτών που θέλουν ύστερα από 10 χρόνια μια καλύτερη ανταμοιβή;

Καταφέραμε να μειώσουμε τους δημοσιονομικούς στόχους σε σχέση με εκείνα που είχε συμφωνήσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Παρ’ όλα αυτά, για λόγους που έχω εξηγήσει και πρόσφατα παραδέχθηκε και το ΔΝΤ, οδηγηθήκαμε σε υπεραπόδοση. Από εκεί και πέρα διαχειριστήκαμε τα υπερπλεονάσματα άμεσα και στρατηγικά.

Αμεσα με τη διανομή κοινωνικού μερίσματος επί 3 συνεχή χρόνια, το 2019 ενισχύοντας την οικονομία και την κοινωνία με μόνιμα μέτρα εκ των προτέρων και όχι εκ των υστέρων και στρατηγικά με το να δημιουργήσουμε ένα «μαξιλάρι» ασφαλείας 31 δισ. ευρώ το οποίο να μας προστατεύει από τα επικίνδυνα ρεύματα της διεθνούς οικονομίας. Βλέπετε, ζούμε σε έναν επικίνδυνο κόσμο, ο οικονομικός ανταγωνισμός φτάνει στα όρια του εμπορικού πολέμου που δημιουργεί απρόβλεπτες καταστάσεις στο πεδίο της Ε.Ε.

Δημιουργήσαμε έναν ασφαλή διάδρομο έτσι ώστε το οικονομικό χρέος της χώρας να μη γίνει μια νέα «θηλιά» τουλάχιστον για τα επόμενα 17 χρόνια και την ίδια στιγμή έναν μηχανισμό που να μας απεμπλέκει από την ασφυκτική επιτήρηση. Ολα αυτά είναι πράγματα που θα επικοινωνήσουμε στους πολίτες το αμέσως επόμενο διάστημα.

• Εχετε και εσείς προσωπικά κερδίσει τη συμπάθεια και την αποδοχή των πολιτών. Το μήνυμα όμως δεν αφήνει περιθώρια και αφορά προφανώς όχι μόνο μια αίσθηση αλαζονείας αλλά και την όλο και μεγαλύτερη απόσταση που χωρίζει τους κυβερνητικούς παράγοντες από τους πολίτες και ειδικά την Αριστερά. Πώς μπορεί αυτό να αντιστραφεί μέσα σε λίγες ημέρες;

Κατανοώ πώς και γιατί μπορεί να δόθηκε η εντύπωση ότι δεν ήμασταν αρκετά κοντά στην κοινωνία για να αφουγκραστούμε τις ανάγκες της, αλλά και για να βλέπουμε τον πραγματικό αντίκτυπο της πολιτικής μας στις ζωές των ανθρώπων. Η αλήθεια είναι ότι πράγματι δεν είχαμε φανταστεί τις δυσκολίες του εγχειρήματος να στήσεις στα πόδια της μια γκρεμισμένη οικονομία, μια καθημαγμένη κοινωνία, μια δύσκαμπτη δημόσια διοίκηση.

Προσωπικά μπορώ να σας εξομολογηθώ ότι πολλές φορές αναρωτιόμουν αν ο ρόλος ενός πολιτικού είναι να περνά άπειρες ώρες διαπραγματευόμενος με τους θεσμούς για τα μνημόνια και τις αξιολογήσεις, τα ατέλειωτα ταξίδια προετοιμασίας, αντί να γυρνάω την Ελλάδα και να επικοινωνώ με τους ανθρώπους. Σας διαβεβαιώνω ότι αισθάνομαι ευτυχισμένος με το δεύτερο και όχι με τις «δουλείες» των υποχρεώσεων του υπουργού.

Το ίδιο αισθάνονται και οι άλλοι σύντροφοι και συντρόφισσες που εργάζονται στο πλαίσιο της κυβέρνησης. Την τελευταία περίοδο μας δόθηκε η ευκαιρία να γυρίσουμε πόλεις και χωριά με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα και να αισθανθούμε τη ζεστασιά του κόσμου και το αναντικατάστατο της διά ζώσης επικοινωνίας. Σας βεβαιώνω ότι αυτό θα κάνουμε και την επόμενη περίοδο.

• Οι δαπάνες, η αδιαφάνεια, η διαφθορά και οι σπατάλες περιορίστηκαν και όλοι το είδαν αυτό. Μήπως όμως δόθηκε υπερβολική έμφαση στην ανάγκη να οδηγηθούν οι πρωταγωνιστές στη Δικαιοσύνη -που στο κάτω κάτω αυτό αφορά την ίδια τη Δικαιοσύνη- παρά στις μεθόδους αποτροπής στην επανάληψη παρόμοιων φαινόμενων;

Προσωπικά δεν υιοθέτησα ποτέ τον «δικαστικό δρόμο για τον σοσιαλισμό», αντίθετα δήλωσα τις αντιρρήσεις μου, τον διακωμώδησα σε κάθε ευκαιρία. Πολλοί και κυρίως «πολλές» μού το χρωστάνε από παλιά, μου καταλογίζουν καθωσπρεπισμό και θεσμολαγνεία σε κάθε ευκαιρία.

Δεν πειράζει, τους απαντώ χριστιανικά «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι», αφού με τον μαρξισμό δεν έχουν κάποια αξιοσημείωτη σχέση. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κάνουμε τα στραβά μάτια, ότι αφήνουμε τους μηχανισμούς υφαρπαγής της δημόσιας περιουσίας αλώβητους, ότι δεν τολμάμε να τα βάλουμε με τη μικρή και μεγάλη διαφθορά. Γνωρίζουμε ότι οι «κακοί» έχουν την υπεροπλία του χρήματος, είναι όπως στις αστυνομικές ταινίες που οι γκάνγκστερ έχουν γρηγορότερα αυτοκίνητα από τους αστυνομικούς, οι τελευταίοι όμως δεν εγκαταλείπουν τη δίωξη.

• Ποιο είναι το σενάριο της επόμενης ημέρας αν καταφέρετε να καλύψετε τη διαφορά;

Μια κυβέρνηση που δεν θα έχει μόνο εννιά μήνες να αποδείξει τι μπορεί να κάνει μετά την έξοδο από τα μνημόνια, αλλά τέσσερα χρόνια. Κυρίως για να φανεί ότι πρωτίστως εμείς καταλαβαίνουμε πως δεν λέει τίποτα αν μόνο οι αριθμοί ευημερούν. Γιατί εμείς δεν θέλουμε να βλέπουμε μόνο περισσότερη παραγωγή νέτα σκέτα.

Μας ενδιαφέρει να επενδύσουμε σε σχέσεις. Ζωντανές πόλεις και κοινότητες όπου οι πολίτες μπορούν με ασφάλεια να ζουν, να δημιουργούν, να βρίσκονται σε δημόσιους χώρους. Νέοι επιστήμονες που να έχουν τη δυνατότητα να δικτυωθούν με τα Πανεπιστήμια και τα ερευνητικά κέντρα, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Επιχειρηματίες και επαγγελματίες να αξιοποιούν το ταλέντο τους και τις καινοτόμες ιδέες τους. Εργαζόμενοι και εργαζόμενες που θα αισθάνονται ότι το κράτος τούς προστατεύει από την ασυδοσία των εργοδοτών και πολίτες που θα είναι περήφανοι για τα νοσοκομεία και τα σχολεία τους. Μεσαία στρώματα στα οποία δεν θα κυριαρχεί ο φόβος για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους.

Εν ολίγοις, η κριτική σε μας μπορεί, και πρέπει, να γίνεται. Αλλά μια δίκαιη κριτική δεν μπορεί να παραβλέψει ότι εννέα μήνες εκτός μνημονίου δεν επαρκούν για μια συνολική εκτίμηση. Στην πολιτική αντιπαράθεση που έρχεται πιστεύω ότι μπορούμε να πείσουμε πως η Αριστερά μπορεί να κυβερνήσει και στην κρίση και εκτός κρίσης. Σε μια σοβαρή συζήτηση για αντιπαραθετικά πολιτικά σχέδια το εκλογικό αποτέλεσμα της 26ης Μαΐου είναι εντελώς αναστρέψιμο.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Πολιτικός Παράπλους

Μια ιστορία για έναν καλύτερο κόσμο

Του Βασίλη Ρόγγα*

– Οι χιλιάδες νέοι και νέες, που δεν ψήφισαν συνειδητά γιατί δεν έβλεπαν το ΣΥΡΙΖΑ ως το μικρότερο κακό ή και γιατί τον έβλεπαν έτσι ακριβώς και δεν ήθελαν να τον στηρίξουν, είναι συχνά αυτοί που διεξήγαγαν την αντιμνημονιακή καμπάνια, αυτές που έκαναν την εξέγερση του Δεκέμβρη, συμμετέχοντες στο φοιτητικό κίνημα του 2006-7, όσοι και όσες κόπιασαν σε δομές κοινωνικής αλληλεγγύης, σε επανακτημένα πάρκα, στην αντιπληροφόρηση. Έχουν υπάρξει opinion makers, πολιτικοί επιτελεστές, άνθρωποι που ακόμα ενημερώνονται για όλα χωρίς να συμμετέχουν πια. Είναι (και) αυτοί που έδωσαν τη νίκη στο ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη του 2015. Θα ήταν διαθέσιμοι κάποιοι/ες από αυτούς να ξανασυμμετάσχουν σε εκλογική αναμέτρηση, αν δουν ειλικρίνεια, αξίες, έμπνευση και, φυσικά, αυτοκριτική.

Στο τελευταίο επεισόδιο τoυ Game of thrones εκλέγουν βασιλιά οι άρχοντες της φανταστικής αυτής χώρας. Εκείνος που τους πείθει για έναν συγκεκριμένο υποψήφιο λέει την εξής ατάκα: «Τι ενώνει τους ανθρώπους; Οι στρατοί; Ο χρυσός; Οι σημαίες; Είναι οι ιστορίες που τους ενώνουν. Δεν υπάρχει τίποτε πιο ισχυρό από μια καλή ιστορία».

Η προεκλογική ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ είχε να κάνει με το τι συνέβη τα τέσσερα τελευταία χρόνια, κυρίως με όρους «αριθμητισμού» και «γραφημάτων», όπως εύστοχα έγραψε ο Σαμψών Ρακάς. Όμως τα γραφήματα δεν είναι μια ελκτική ιστορία, οι αριθμοί δεν μπορούν να ξεπεράσουν τη βιωμένη εμπειρία των ανθρώπων. Επίσης, η ιστορία δεν ειπώθηκε με τη δέουσα ταπεινότητα, ένα νοιάξιμο που να φαντάζει εντελώς αυθεντικό για τις κοινωνικές εκπροσωπήσεις, ιδιαίτερα μετά τις δυσμενείς μεταρρυθμίσεις που έφερε το τρίτο μνημόνιο. Το πολιτικό στυλ της αφήγησης, με άλλα λόγια, ήταν αναντίστοιχο με την πραγματικότητα.

Και όπως είναι γνωστό, οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια. Ας δώσω ένα παράδειγμα. Στη δημόσια υγεία τα πράγματα είναι καλύτερα με τις 20 χιλιάδες προσλήψεις και τα πλεονάσματα στα νοσοκομεία. Οι άνθρωποι, όμως, που πάνε να νοσηλευτούν βρίσκονται αντιμέτωποι με μια κατάσταση όχι πολύ διαφορετική από πριν. Έπειτα από την ταλαιπωρία τους, διαμορφώνουν γνώμη για το σύστημα υγείας την οποία και αφηγούνται.

Παράλληλα, υπάρχουν πράγματα που δε γίνανε και αφορούν τους πάρα πολλούς. Ο κόσμος παίρνει λεωφορεία για να πάει στις δουλειές του. Και τα λεωφορεία αργούν, δεν έρχονται, είναι παλιά, χαλάνε. Στριμωχνόμαστε εκεί, νευριάζουμε, ιδρώνουμε. Αν υπήρχαν διπλάσια λεωφορεία οι άνθρωποι, οι από κάτω, θα μπορούσαν να κάθονται, να διαβάζουν το βιβλίο τους, να ξεκουράζονται και να φτάνουν ήρεμοι στις δουλειές τους και στο σπίτι τους. Οι άνθρωποι στην Αθήνα δεν έχουν δημόσιο χώρο να ησυχάσουν. Και ο Ελαιώνας δεν έγινε πράσινο. Οι γονείς ασφυκτιούν να τα φέρουν πέρα με το μη ολοήμερο σχολείο, δεν ηρεμούν. Δεν έγινε το ολοήμερο σχολείο. Αυτές οι αλλαγές, όπως είναι σαφές, είναι ταυτόχρονα και υλιστικές και μεταϋλιστικές.

Και υπάρχουν και κάποια που γίνανε και νευρίασαν πολύ. Οι επενδύσεις των υδρογονανθράκων έφεραν κακά εκλογικά αποτελέσματα στις περιοχές όπου θα πραγματοποιηθούν. Οι πρόσφυγες που κοιμούνται στις λάσπες με κυβέρνηση της Αριστεράς είναι μια εικόνα που για τους οιωνεί ψηφοφόρους της Αριστεράς συνιστά σκάνδαλο. Η 13η σύνταξη, όταν είναι δώρο Πάσχα, ονομάζεται δώρο Πάσχα και όχι 13η σύνταξη, γιατί μοιάζει με κοροϊδία, παρόλο που δεν είναι. Κι άλλα πολλά τέτοια.

Από την άλλη, η ιστορία της ΝΔ είχε μια αόριστη υπόσχεση μείωσης των φόρων. Κι άλλη μια ιστορία: εκείνη της τιμωρίας ενός αριστερού κόμματος που ψήφισε μνημόνιο. Καμιά από τις δυο δεν ήταν ασήμαντη για το τελικό αποτέλεσμα, μιας και συνδέθηκε το τι συνέβη και τι μέλλεται να γίνει.

Οι πολίτες γνωρίζουν τι έκανε καλά ο ΣΥΡΙΖΑ και τι όχι. Μπορούν, όμως, να εξηγηθούν επαρκώς όχι τόσο οι αριθμοί, αλλά για ποιο λόγο τα θετικά κατευθύνθηκαν προς συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες. Μπορούν να τονιστούν λελογισμένα τα λάθη, οι παραλείψεις, οι αστοχίες. Τούτο, όμως, είναι παρελθόν, κάτι που συνέβη.

Η ιστορία πρέπει να δένει οργανικά με το μέλλον. Χρειάζεται μια αφήγηση για το που θα είναι η χώρα το 2023 με την ίδια κυβέρνηση. Όχι μόνο με όρους υλιστικούς, αλλά και με μεταϋλιστικούς όρους. Σε τι, δηλαδή, θα συνίσταται μια καλή, μια πλούσια ζωή, γεμάτη νόημα, στο τέλος αυτής της τετραετίας. Πώς ο χρόνος θα λειτουργήσει υπέρ περισσότερων ανθρώπων, όχι μόνο με την επιβεβλημένη αύξηση των μισθών τους, τη μείωση των βαρών για μικρούς και μεσαίους ελεύθερους επαγγελματίες, την ανάκτηση της αξιοπρεπούς εργασίας για περισσότερους. Πώς η ροή του χρόνου θα δημιουργήσει νέες ποιότητες, νέα βλέμματα, νέες νοοτροπίες.

Χρειάζεται να γίνει κατανοητό πως η πολιτική Αριστερά συνδέεται με μια αισθητική, πολιτισμική διάσταση που δεν αφορά αποκλειστικά την ικανοποίηση των αναγκών. Έχει να κάνει και με την εκπλήρωση των επιθυμιών, με την αξιοπρέπεια, με τη χαρά και με το πολιτικό στυλ αυτών που τα θέτουν αυτά. Κι αν αυτά φαίνεται να μην άπτονται της πολιτικής, τότε μάλλον δεν έγινε κατανοητό πως, όντως, «οι ιστορίες είναι ανίκητες».

Κι από την άλλη, είναι βέβαιο πως δεν επαρκεί το «αντί», το στείρο «αντί» στην αφήγηση. Ο κόσμος γνωρίζει τι πρόκειται να γίνει με τη ΝΔ, ωστόσο την επέλεξε στις ευρωεκλογές. Δεν αρκεί να αναφέρεται κανείς στον «μπαμπούλα» που έρχεται εκδικητικά, ακόμα κι αν αυτό θα κάνει. Ο κόσμος δεν φοβήθηκε ούτε τον Τράμπ ούτε τον Μπολσονάρο από τα δεξιά, ούτε τον Τσίπρα του 2015 από τα αριστερά.

Η προγραμματική αντιπαράθεση, η ιδεολογική συζήτηση, η αφήγηση της ιστορίας, πρέπει γίνεται με άλλους όρους από ένα «αντί». Και η έμπνευση αντλείται ενδογενώς, από τον τεράστιο πυρήνα των αξιών του χώρου, αλλά και από την σωστή αντίληψη περί της πραγματικότητας. Με αυτήν την έννοια, για να κερδηθούν οι καρδιές των ανθρώπων, η ειλικρίνεια είναι απαραίτητη όσο ποτέ.

Οι χιλιάδες νέοι και νέες, που δεν ψήφισαν συνειδητά γιατί δεν έβλεπαν το ΣΥΡΙΖΑ ως το μικρότερο κακό ή και γιατί τον έβλεπαν έτσι ακριβώς και δεν ήθελαν να τον στηρίξουν, είναι συχνά αυτοί που διεξήγαγαν την αντιμνημονιακή καμπάνια, αυτές που έκαναν την εξέγερση του Δεκέμβρη, συμμετέχοντες στο φοιτητικό κίνημα του 2006-7, όσοι και όσες κόπιασαν σε δομές κοινωνικής αλληλεγγύης, σε επανακτημένα πάρκα, στην αντιπληροφόρηση. Έχουν υπάρξει opinion makers, πολιτικοί επιτελεστές, άνθρωποι που ακόμα ενημερώνονται για όλα χωρίς να συμμετέχουν πια. Είναι (και) αυτοί που έδωσαν τη νίκη στο ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη του 2015. Θα ήταν διαθέσιμοι κάποιοι/ες από αυτούς να ξανασυμμετάσχουν σε εκλογική αναμέτρηση, αν δουν ειλικρίνεια, αξίες, έμπνευση και, φυσικά, αυτοκριτική.

Τίποτε δεν μπορεί να εξασφαλίσει το μέλλον, ούτε την αλλαγή των συντηρητικών τάσεων της ελληνικής κοινωνίας. Τίποτε δεν μπορεί να γίνει μόνο με τα συνθήματα. Όμως τα πάντα μπορούν να αλλάξουν όταν, στον κατάλληλο χρόνο, με τον κατάλληλο τρόπο, ειπωθεί αυτό «που αναβλύζει από τη ζωή και την καθιστά πραγματικότητα, καθοριστική και προσανατολισμένη».

* Υποψήφιος διδάκτορας Κοινωνιολογίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης