20 σπαρακτικές φωτογραφίες του Lewis Hine για την παιδική εργασία
Υπολογίζεται ότι δουλεύουν 218 εκ παιδιά από τα οποία:
130 εκατ. παιδιά ηλικίας 5-14
88 εκατ. παιδιά ηλικίας 15-17
Στη συντριπτική τους πλειοψηφία βρίσκονται στην Αφρική και την Ασία, ενώ τα μισά από αυτά τα παιδιά εργάζονται σε επικίνδυνες για την υγεία τους εργασία.
Ο στόχος των Ηνωμένων Εθνών για την εξάλειψη της παιδικής εργασίας έως το 2025, δεν φαίνεται να βγαίνει. Ο ρυθμός μείωσης είναι μικρότερος του αναμενόμενου. Όσο υπάρχει φτώχεια …
Σήμερα 12 Ιουνίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας.
παιδιά στο Bibb Mill Νο. 1, 1909
Ορισμένα αγόρια ήταν τόσο μικρά που έπρεπε να ανέβουν στο στρεφόμενο πλαίσιο για να διορθώσουν τα σπασμένα νήματα
5 χρονών- Mississippi
Nannie Coleson – 11 ετών,
14χρονοι σε εργοστάσιο τσιγάρων
Βοστώνη, Μασαχουσέτη.
Willie Bryden, 13 ετών σε ορυχείο
0 .75$ τη μέρα για εργασία 10ωρη εργασία Ανοιγοκλείνει την πόρτα. Περιμένει στο βαθύ σκοτάδι μόνος. Η υγρασία του προκαλούσε βήχα όλο το χρόνο
Στα καπνά. Κεντάκι Από το πρωί μέχρι το βράδυ. 4 & 6 ετών
Τα αγόρια του Breaker – Πενσυλβανία
Λάνκαστερ, Νότια Καρολίνα.
Τα 3 από αυτά τα παιδιά είναι αδέρφια, ο Salvatore, 9 χρονών. (μπροστά), ο Joseph, 11 κι ο Lewis 13 . Περιμένουν σε μια πολυσύχναστη διασταύρωση τρόλεϊ
Η σκόνη ήταν τόσο πυκνή που δεν μπορούσαν να δουν. Έμπαινε στα πνευμόνια των αγοριών όλη τη μέρα. South Pittston, Πενσυλβάνια.
Δυο 11χρονα αγόρια
Η 11χρονη Callie Campbell μαζεύει βαμβάκι
Ο 15χρονς Estelle Poiriere με τραυματισμό των δακτύλων του
Η 3χρονη παίζει μέσα στις μηχανές
Αυτά τα νεαρά αγόρια εργάζονται πάνω στα βαγόνια με άνθρακα ενώ αυτά κινούνται. Δεν υπάρχει μέρα χωρίς τραυματισμό
12χρονος που έχασε το χέρι του
στο εργοστάσιο κονσερβοποίησης
ο 5χρονος Jo Benevidos τρώει το μεσημεριανό του
Όσο δύσκολα και να φαίνονται τα πράγματα για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας, δεν μπορούν καν να συγκριθούν με αυτά που περνούσαν τα παιδιά στις αρχές της δεκαετίας του 1900 στην Αμερική (ή κι αλλού στον κόσμο). Αυτή η σειρά φωτογραφιών, που βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, δείχνει ποιες ήταν οι εργασιακές συνθήκες πριν από την κατάργηση της παιδικής εργασίας το 1938.
Η σειρά φωτογραφιών του Lewis Hine για λογαριασμό τότε της Εθνικής Επιτροπής Παιδικής Εργασίας, απεικονίζει τους κινδύνους και τις κακουχίες που αντιμετώπιζαν τα παιδιά που εργάζονταν, ειδικά σε επικίνδυνες εργασίες, όπου φυσικά τότε δεν υπήρχε κι ο στοιχειώδης εξοπλισμός ασφαλείας που σήμερα μπορεί να θεωρούμε δεδομένο. Παιδιά, ηλικίας ακόμη και 4 ετών, εργάζονταν σε εργοστάσια, ορυχεία, φυτείες κι εργοστάσια Κλωστοϋφαντουργίας. Τα παιδιά στα ανθρακωρυχεία καθημερινά εισέπνεαν καταστροφικά για την υγεία τους σκόνη και μικροσωματίδια, ενώ όσοι εργάζονται σε κονσερβοποιεία ή σε άλλα εργοστάσια συχνά έχαναν τα δάχτυλά τους.
Ο στόχος των Ηνωμένων Εθνών για την εξάλειψη της παιδικής εργασίας έως το 2025, δεν φαίνεται να βγαίνει. Ο ρυθμός μείωσης είναι μικρότερος του αναμενόμενου. Όσο υπάρχει φτώχεια …
Ακούω, διαβάζω, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τη στάση συντρόφων, ανδρών και γυναικών, για τα διακυβεύματα των βουλευτικών εκλογών. Ανθρώπων που στο πρόσφατο παρελθόν συμπορευτήκαμε στο ίδιο κόμμα και άλλων που δουλέψαμε από κοινού στο πλαίσιο των κινημάτων και των κοινωνικών αντιστάσεων. Γνωρίζω ότι εκείνοι που κυρίως γράφουν μια ανελέητη κριτική εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η πλειοψηφία των ανέντακτων αριστερών. Οι πολλοί επιλέγουν τη σιωπηρή υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ. Σιωπηρή γιατί ενδεχομένως δεν είναι σίγουροι για την επιλογή τους, μπορεί γιατί δεν αντέχουν τη διαδικτυακή αποδοκιμασία, ούτε την αποδοκιμασία των μικρών κοινοτήτων.
Όπως και να έχει νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να ειπωθούν ευθέως ορισμένα πράγματα για τη στρατηγική της Αριστεράς και τα διακυβεύματα της συγκυρίας. Με αυτά κρίνονται τα πεπραγμένα κάθε κόμματος που αναφέρεται στην Αριστερά, με αυτά κρίνονται τα προγραμματικά και τα ιδεολογικά πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ. Με τα πραγματικά στοιχεία του παρόντος, με τις πράξεις, τις αντιφάσεις, τους καταναγκασμούς. Με αυτά και όχι με τις προβολές ενός μέλλοντος που το ζωγραφίζουμε κατά το δοκούν.
Να θυμίσω ότι από παλιά, όσοι και όσες συμμετείχαμε στα κριτικά ρεύματα του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ: το Κοκκινοπράσινο, την ΑρΕν, στους 53, τη Νεολαία, θέταμε δύο βασικά κριτήρια για να αποτιμήσουμε τη δράση και τη φυσιογνωμία του κόμματος μας. Το κοινωνικό ζήτημα και τις κοινωνικές εκπροσωπήσεις.
Για μας ήταν αδιανόητο κόμμα της Αριστεράς να μην αναδεικνύει, να μην υπερασπίζεται το κοινωνικό ζήτημα, δηλαδή την πάλη ενάντια στη λιτότητα, τις ανισότητες, ενάντια στη διάλυση και εμπορευματοποίηση του κοινωνικού κράτους, την πάλη υπέρ της καθολικότητας των κοινωνικών δικαιωμάτων και την υπεράσπιση της εργασίας. Να υπερασπίζεται βέβαια το κοινωνικό ζήτημα στον παρόντα χρόνο, γι’ αυτούς που ζουν και εργάζονται σήμερα, χωρίς παραπομπές δηλαδή σε καλύτερες εποχές στο όνομα του σοσιαλισμού. Το όραμα του κομμουνισμού για μας είναι αυτό που προεικονίζεται στο σήμερα.
Το δεύτερο κριτήριο, οι κοινωνικές εκπροσωπήσεις, είναι το καθοριστικό ότι βαδίζουμε σωστά. Θυμίζω ότι οι μεταλλάξεις των αριστερών και εργατικών κομμάτων συντελέστηκαν ταυτόχρονα με τη μετάθεση των κοινωνικών τους εκπροσωπήσεων. Σταμάτησαν να απευθύνονται στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και επέλεξαν να απευθύνονται με λόγια και με έργα στα δυναμικά στρώματα της κοινωνία, στους νικητές της αγοράς. Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν συνέβη η μετάλλαξη, αντίθετα συνετελέσθη κάτι που ούτε στα καλύτερα όνειρά μας δεν είχαμε φανταστεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει σήμερα αυθεντικά τους «από κάτω της κοινωνικής πυραμίδας»: τη μισθωτή εργασία, τους άνεργους, τους αποκλεισμένους, τα λαϊκά στρώματα.
Προστιθέμενο στα δύο παραπάνω κριτήρια, ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησε και ένα τρίτο, την ελευθεριακή ατζέντα. Γνωρίζω ότι δεν είναι στην οικοσκευή πολλά τμημάτων της Αριστεράς τα ζητήματα των ελευθεριών και της αυτοπραγμάτωσης. Αρκετοί τα θεωρούν επινόηση του καπιταλισμού προκειμένου να υπονομευτεί η ταξική ταυτότητα. Αυτή η διαμάχη υπάρχει εδώ και 50 χρόνια. Ευτυχώς η ριζοσπαστική Αριστερά δεν υποτίμησε ποτέ αυτά τα στοιχεία των πολλαπλών ταυτοτήτων που μπορεί να έχει ένας αριστερός, να είναι δηλαδή εργάτης, οικολόγος, ομοφυλόφιλος και διεθνιστής ταυτόχρονα.
Μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια να μελετάμε και να αποκρυπτογραφούμε τη μεγάλη εικόνα, αυτό που συμβαίνει στον κόσμο, ποιες είναι οι τάσεις στο σύγχρονο καπιταλισμό, πως δημιουργούνται τα αντίβαρα από τον κόσμο της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων. Πως, με ποιους τρόπους, όλοι αυτοί: η Αριστερά, οι εθνικές κοινωνικές αντιστάσεις και τα διεθνή αντικαπιταλιστικά κινήματα συνεννοούνται σε ένα δυναμικό –με την έννοια του “απρογραμμάτιστου”- σχέδιο μετασχηματισμού. Ποτέ δεν ισχυριστήκαμε ότι η έννοια του «γαλατικού χωριού» και της εθνικής αναδίπλωσης αποτελούν τη στρατηγική απάντηση της Αριστεράς σε αυτήν , την ύστερη περίοδο του καπιταλισμού. Ούτε ότι γίνεται να εγκατασταθεί ο σοσιαλισμός σε μια χώρα όταν η νεοφιλελεύθερη στρατηγική του καπιταλισμού παραμένει αλώβητη. Αυτά τα λίγα για όσους μας κατηγορούν που δεν επιλέξαμε την έξοδο από την Ε.Ε. και την «αυτόκεντρη ανάπτυξη».
Κάποιοι από τους επικριτές χρεώνουν στο ΣΥΡΙΖΑ εκπασοκισμό, λέγοντας ότι στις γραμμές του υπηρετούν άνθρωποι του παλιού πολιτικού προσωπικού του που μετακόμισαν, ότι δεν υπάρχει κόμμα αλλά μόνο ο πρόεδρος με παράγοντες του ΠΑΣΟΚ και της κεντροαριστεράς. Και άλλοι ότι το κόμμα είναι «βαρίδι» με το οποίο ο Α. Τσίπρας πρέπει να ξεμπερδεύει και να ανοιχτεί στη λαοθάλασσα της κεντροαριστεράς.
Είναι έτσι τα πράγματα;
Είναι σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 προσεταιρίστηκε τη μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, είναι επίσης δεδομένο ότι από τότε προσχώρησε στις γραμμές του ένα πολιτικό προσωπικό που διαφώνησε με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Η μεγάλη πλειοψηφία από αυτό το δυναμικό δεν δημιούργησε πολιτικό ή ταυτοτικό ζήτημα, παρ’ όλο που οι επιλογές και οι συγκρούσεις ήταν εξαιρετικά δύσκολες όλη αυτή την περίοδο. Από το Μνημόνιο, μέχρι τις Πρέσπες και την ταυτότητα φύλλου, υπερασπίστηκαν όλες τις επιλογές. Είναι ακριβές ότι οι Πρέσπες, τα ζητήματα φύλου, οι τομές στο σωφρονιστικό σύστημα, οι αλλαγές στους Κώδικες και στο σύστημα απονομής δικαιοσύνης άνοιξαν ένα πλατύ διάλογο με τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς και ορισμένες εντάχθηκαν στο σχήμα ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία.
Δεν είμαι σίγουρος ότι η συμμαχία απέδωσε εκλογικά, είναι βέβαιο όμως ότι απέδωσε στη «διαχείριση των συμβόλων». Στην πολιτική σκακιέρα ο ΣΥΡΙΖΑ με τις κινήσεις του έσπασε την απομόνωση, αποδυνάμωσε τους ισχυρισμούς της ΝΔ ότι είναι μόνος, ανάδελφος και αποδιοπομπαίος. Μπορεί να μην έσπασε την άτυπη συμμαχία όλης της αντιπολίτευσης με το σύνθημα «να φύγουν», στην οποία πρωτοστατούσαν η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ και ακολουθούσαν οι υπόλοιποι, όλοι οι υπόλοιποι. Δημιούργησε όμως ρωγμές…
Στο τακτικό επίπεδο, μετέφερε στο εσωτερικό του ΚΙΝΑΛ το δίλημμα με ποιους θέλει να συγκυβερνήσει. Μπορεί στο κόμμα της κ. Γεννηματά, του κ. Βενιζέλου, του κ. Λοβέρδου να μη διαφοροποιήθηκε ουσιαστικά η γραμμή της «στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ», διανθίστηκε με μια μικρή δόση διμέτωπου, με ελαφρά κριτική στη ΝΔ, για όσους φυσικά ενδιαφέρθηκαν να την υπηρετήσουν. Όχι βέβαια ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Ακόμα όμως και μετά την εκπαραθύρωση του τελευταίου, η γραμμή Βενιζέλου, της μονόπλευρης αντιπαράθεσης με τον ΣΥΡΙΖΑ, διατηρήθηκε ακέραια.
Είναι σωστή η κριτική ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επανειλημμένα υπέκυψε στην επικοινωνιακή διαχείριση των προσώπων και πολλές φορές οι επιλογές προσώπων στην κυβέρνηση και τα ψηφοδέλτιά του έγινα με κριτήριο το πολιτικό και επικοινωνιακό «σταρ σύστεμ».
Είναι σωστή η κριτική και η αυτοκριτική ότι αυτά τα 4 χρόνια αποδυναμώθηκε η συμβολή του κόμματος, ότι η διεύθυνση ήταν στην ευθύνη μιας ολιγομελούς ομάδας, ότι πολλές φορές συμπεριφερθήκαμε καθεστωτικά, αλαζονικά, κουνώντας το δάχτυλο, ότι «διαμερισματοποιήθηκε» η πολιτική γραμμή και η πολιτική ευθύνη, ότι, ότι, ότι.
Εν τούτοις είναι επιφανειακή και εν πολλοίς υστερόβουλη η κριτική ότι δεν υπάρχει κόμμα. Κριτική που ακούγεται στα «καφενεία», κάποιες φορές στις οργανώσεις και μερικές φορές στα επιτελεία. Ο ισχυρισμός ενορχηστρώνεται με βεβαιότητα από δημοσιογραφικούς κύκλους του «συμπολιτευόμενου» τύπου. Επώνυμοι δημοσιολόγοι καλούν τον Τσίπρα να τελειώνει με «το κόμμα του 4%», να ανοιχτεί στις μάζες των ψηφοφόρων αδιαμεσολάβητα. Δεν γνωρίζουν, ίσως δεν θέλουν να θυμούνται ότι όσα κόμματα επιχείρησαν μία παρόμοια μεταμόρφωση είτε μεταλλάχθηκαν σε κόμματα του νεοφιλελεύθερου τόξου, είτε διαλύθηκαν, είτε μεταμορφώθηκαν σε ένα ιδιόμορφο μόρφωμα «αριστερού περονισμού».
Τα μέλη του κόμματος, οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν ότι το κόμμα είναι εδώ, διάχυτο στις οργανώσεις, την κυβέρνηση, την τοπική αυτοδιοίκηση, στην κοινοβουλευτική ομάδα και την Ευρωβουλή. Όπως οφείλει να είναι επίσης παρόν στις κοινωνικές οργανώσεις, σε πρωτοβουλίες κοινωνικής αλληλεγγύης και σε νέα παραγωγικά εγχειρήματα.
Όλοι αυτοί –και άλλοι πολλοί που δεν είναι σήμερα στις γραμμές μας- πήραν ένα κόμμα που αγκομαχούσε να μπει στη Βουλή και έφτιαξαν μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα ένα κόμμα αριστερό και πλειοψηφικό. Όλοι αυτοί έχουν λόγους να το διατηρήσουν. Χρειαζόμαστε ένα νέο ξεκίνημα στο κόμμα που να συνυπάρχει το ιστορικό με το νέο, η κοινωνική γείωση με τη συνεχή πρωτοβουλία στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ο αναστοχασμός με την παραγωγή θεωρίας σε ένα κόσμο μεγάλης διακινδύνευσης και μεταβλητής γεωμετρίας. Χρειαζόμαστε ένα κόμμα ανοικτό, πλουραλιστικό, συμμετοχικό και δημοκρατικό, ένα μεγάλο κόμμα.
Δεν μας γοητεύουν κόμματα τύπου ΜεΡΑ 25, με χαρισματικούς ηγέτες, «πολύφερνους» και «πολυπράγμονες», χωρίς διαδικασίες, ιδεολογία και όρια. Χωρίς κοινωνικές αναφορές. Ένα κόμμα που την ίδια στιγμή φλερτάρει , με την εκσυγχρονιστική σοσιαλδημοκρατία και την άλλη με ιδέες της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ένα κόμμα ασπόνδυλο, εγωκεντρικό και ναρκισσιστικό, που στη βιτρίνα του χωρούν οι πάντες, από «πατριώτες» μέχρι νεοφιλελεύθερους κοσμοπολίτες, φτάνει να είναι διάσημοι.
Ούτε μας συγκινούν πλέον κόμματα αδιάλλακτα, περίκλειστα και αυτοαναφορικά, που μέγιστο μέλημα τους είναι «η ιδεολογική καθαρότητα» και αντίπαλός τους κάθε άλλη εκδοχή της Αριστεράς.
Καταλαβαίνουμε ότι στις μέρες μας δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε αυτονόητο να μιλάς για ένταξη σε κόμματα και σε κινήματα, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τη συντηρητική στροφή που συντελείτε σε κάθε γωνιά του πλανήτη, την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και της «μεταδημοκρατίας», την υποχώρηση της Αριστεράς..
Η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης καβάλησε το κύμα της συντηρητικής παλινόρθωσης που σαρώνει στο διάβα του όλο τον κόσμο. Το μείγμα του νεοσυντηρητισμού περιλαμβάνει την εθνικιστική νοσταλγία της ταυτότητας, παρέα με την ακροδεξιά ρητορική, είναι απέναντι στην ελευθεριακή ατζέντα και -φυσικά- εμπερικλείει την αποδοχή του νεοφιλελευθερισμού των ανισοτήτων και της ατομικής επιβίωσης. Είναι οι νικητές των αγορών που αναγνωρίζουν το εαυτό τους σε αυτό το κύμα εγωισμού. Είναι οι ηττημένοι της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, της έξαρσης του φόβου, της σύγχυσης της ξενοφοβίας και της ανασφάλειας που αναζητούν ταυτότητα σε κάθε τι παρωχημένο και οπισθοδρομικό. Όλοι μαζί διάγουν στο βασίλειο του ατομικού, της προσωπικής ανέλιξης ή της ατομικής διάσωσης ως υπέρτατη αξία, όλοι εναντίον όλων και οι φτωχοί να πάνε να πνιγούνε.
Η ΝΔ ανήκει στην ίδια ιδεολογικο- πολιτική οικογένεια με τον Τραμπ, τον Μπολσονάρου, τον Βέμπερ και τους ηγέτες των χωρών του Βίζενγκραντ και η συνταγή είναι η ίδια παντού: υποτίμηση της εργασίας, παράδοση του κοινωνικού κράτους σε ιδιωτικά συμφέροντα, φοροελαφρύνσεις για τους πλούσιους και τις επιχειρήσεις, το “Νόμος και Τάξη”, η διαχείριση δηλαδή του φόβου και της ανασφάλειας των πολιτών, η στοχοποίηση του «άλλου» .
Η ΝΔ εγκαίρως έβαλε σε εφαρμογή το σύνολο της συνταγής Τραμπ: τα fake news, τη δολοφονία χαρακτήρων, την επινόηση και την κατασκευή σκανδάλων, τον οχετό στο διαδίκτυο, χωρίς να υστερεί σε χυδαιότητα η κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση. Η συνταγή αποδίδει, διαπιστωμένα.
Αγαπητοί φίλοι και αγαπητές φίλες.
Αυτά είναι κατά τη γνώμη μου τα διλήμματα, τα διακυβεύματα, όχι μόνο των βουλευτικών εκλογών, αλλά όλης της περιόδου. Από αυτά δεν μπορούμε να αποδράσουμε αλλά ούτε να αγνοήσουμε.
Κάποιοι σκόπιμα επιδιώκουν να δημιουργήσουν συνθήκες “παράλυσης” της Διοίκησης ενόψει εκλογών, τόνισε ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, αλλά δεν θα τα καταφέρουν.
«Όλη η εικόνα που σκόπιμα δημιουργείται από το
αντιπολιτευόμενο στρατόπεδο περί δήθεν «ρουσφετολογίας» έχει στόχο να
μην γίνει καμία συζήτηση επί προγραμμάτων ενόψει εκλογών. Κάποιους δεν
συμφέρει να φανεί το πραγματικό πρόγραμμά τους», σημείωσε ο αντιπρόεδρος
της κυβέρνησης κα υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης, Γιάννης
Δραγασάκης, σε συνέντευξή του στον ρ/σ «Realfm».
Aνέφερε ότι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών αποτέλεσε δυσάρεστη έκπληξη, αλλά μόνο ευκαταφρόνητο δεν είναι και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, πλέον, παρά τις τόσες δυσκολίες την 4ετία αυτή, εδραιώνεται ως βασικός πόλος
που διεκδικεί σε κάθε εκλογική αναμέτρηση να είναι πρώτος, ενώ πρόσθεσε
ότι η κυβέρνηση έχει τη δημοκρατική υποχρέωση μέχρι την τελευταία ημέρα
της θητείας της να ασκεί τα καθήκοντά της προς επίλυση θεμάτων που
αφορούν την κοινωνία. «Κάποιοι σκόπιμα επιδιώκουν να δημιουργήσουν
συνθήκες “παράλυσης” της Διοίκησης. Αυτό δεν θα συμβεί», όπως είπε.
Σχετικά με την τρίτη μεταμνημονιακή έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο
κ. Δραγασάκης είπε ότι η κυβέρνηση την αξιολογεί ως αναμενόμενη.
«Δηλαδή, οπωσδήποτε οι εκθέσεις αυτές πρέπει να κάνουν επισημάνσεις όπως
“πρόσεχε τα βήματά σου”. Η συγκεκριμένη έκθεση ξέρουμε ότι υπήρξαν
διαβήματα να είναι διαφορετική, τελικά, είναι αυτή που έχουμε, και η
έκθεση αυτή έχει πληροφορίες», είπε και εξήγησε: «Για πρώτη φορά
λέει ότι ως Κεντρική Διοίκηση έχουμε 24 δισ. απόθεμα και ως Γενική
Κυβέρνηση 34 δισ. απόθεμα. Είναι η πρώτη φορά που το ελληνικό κράτος
έχει γεμάτα ταμεία για να αμυνθεί έναντι εξωτερικών κινδύνων». Σχετικά με τα μέτρα, συνέχισε ο κ. Δραγασάκης, η έκθεση λέει ότι δεν ισχύουν αυτά που έλεγαν για προεκλογικά μέτρα. «Η 13η σύνταξη θεωρείται μόνιμο μέτρο
και αναφέρεται ρητά στην έκθεση και σε ό,τι αφορά σε άλλα μέτρα έχουμε
ταύτιση εκτιμήσεων με το υπουργείο Οικονομικών πλην ενός. Ένα σημείο που
υπάρχει διαφωνία, υπήρχε και υπάρχει διαφορετική εκτίμηση, είναι
σχετικά με τα αποτελέσματα των 120 δόσεων. Εμείς εκτιμούμε ότι θα
υπάρξει μεγαλύτερη εισροή εσόδων, η Κομισιόν και πριν και μετά
διαφωνούσε, λέγοντας ότι κάποιοι που πληρώνουν, τώρα, θα σταματήσουν.
Αυτό θα το δούμε το φθινόπωρο, όπως λέει και η έκθεση», είπε ο κ.
Δραγασάκης.
Ωστόσο, διευκρίνισε ότι «δεν δέχομαι τον όρο προεκλογικές παροχές»
και εξήγησε ότι στις 24 Απριλίου η Eurostat ανακοίνωσε τα οριστικά
στοιχεία σε ό,τι αφορά το πλεόνασμα.
«Παρά τα όποια λάθη μας, είμαστε υπερήφανοι για τα όσα επιτύχαμε τα 4
αυτά χρόνια. Ότι βγάλαμε τη χώρα από τα Μνημόνια. Δεν τα λύσαμε,
ασφαλώς, όλα. Αλλά είμαι απόλυτα αισιόδοξος. Με βάση όσα κάναμε, έχουμε
ένα πρόγραμμα ελπίδας και προοπτικής για το μέλλον» είπε ο κ. Δραγασάκης
και συνέχισε: «Ποτέ δεν θεωρούσαμε ότι η μονοκομματική κυβέρνηση είναι
προϋπόθεση επιτυχίας. Αντίθετα, εξαρχής επιδιώκαμε έναν αστερισμό
δυνάμεων, με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα προχωρούσε τους μεγάλους
προοδευτικούς μετασχηματισμούς που έχει ανάγκη η χώρα. Εδώ είμαστε
σήμερα».
Τέλος, σημείωσε: «Υπάρχει μια συνειδητή προσπάθεια να εμφανιστεί μια
εικόνα πώς ό,τι κι αν γίνεται σήμερα είναι ρουσφέτι, είναι προεκλογικό
ρουσφέτι με δύο στόχους, πάλι, να μη συζητήσουμε για προγράμματα
συγκεκριμένα και, δεύτερον, πρέπει να επισημάνω και μια δυσλειτουργία, η
προσπάθεια δημιουργίας δυσλειτουργίας στη διοίκηση διότι όταν ένας
υπάλληλος βλέπει να δημιουργείται το κλίμα, να δηλώνουν αρχηγοί κομμάτων
ότι εμείς δεν πάμε στη Βουλή, η κυβέρνηση τέλειωσε, καταλαβαίνετε ότι
του δημιουργείται μια παρόρμηση αν δεν είναι προσεκτικός να κάνει και
αυτός το ίδιο. Έχω στο γραφείο μου να υπογράψω ή να μην υπογράψω την
παράδοση του αναπτυξιακού νόμου, έχω την επέκταση ή όχι των προγραμμάτων
κοινωφελούς εργασίας. Ότι, λοιπόν, αφορά λειτουργίες του κράτους ή ό,τι αφορά εισήγηση των υπηρεσιών, εγώ θα υπογράφω μέχρι το τελευταίο λεπτό και
οι υπογραφές μου θα είναι στην κρίση των οργάνων, της Πολιτείας και του
ελληνικού λαού. Βεβαίως, υπάρχουν πράγματα που τα πάγωσα εγώ ο ίδιος”.
Το Γερμανικό ΥΠΕΞ απέρριψε το αίτημα της Ελλάδας για άνοιγμα νέου γύρου διαπραγματεύσεων σχετικά με τις γερμανικές αποζημιώσεις για τα εγκλήματα που διαπράχθησαν κατά την Κατοχή αλλά και για το κατοχικό δάνειο, αναφέροντας πως το ζήτημα έχει διευθετηθεί από καιρό.
Εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ της Γερμανίας τονίζει:
“Περισσότερα από 70 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου και περισσότερα από 25 χρόνια μετά την συνθήκη 4+2 (για την εθνική κυριαρχία της επανενωμένης Γερμανίας), το ζήτημα των επανορθώσεων θεωρείται λήξαν τόσο από νομικής όσο και από πολιτικής απόψεως”.
“Οι Έλληνες θέλουν από εμάς 377 δις ευρώ!”
Στο θέμα αναφέρθηκε σήμερα εκτενώς και ο Γερμανικός Τύπος. Η Deutsche Welle σε άρθρο της με τίτλο “Οι Έλληνες θέλουν από εμάς 377 δις ευρώ!” καλύπτει τις εκτενείς αναφορές στο θέμα.
«Οι Έλληνες θέλουν από εμάς 377 δις ευρώ!», είναι ο τίτλος σχετικού άρθρου στην ηλεκτρονική έκδοση της Bild, η οποία αναφερόμενη στη ρηματική διακοίνωση κάνει λόγο για επιστολή-βόμβα.
Η Bild σχολιάζει ότι «η απαίτηση συνιστά προκλητική ύβρη εναντίον της Γερμανίας. Καμία άλλη χώρα δεν έχει αποζημιωθεί μετά το 1945 από τη Δυτική Γερμανία σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο η Ελλάδα. Οι γερμανικές πολεμικές οφειλές έχουν διευθετηθεί νομικά από το 1990 (Συνθήκη 2+4)». Η γερμανική εφημερίδα παραπέμπει στην πάγια θέση του Βερολίνου που θεωρεί «όλες τις απαιτήσεις λήξασες. Ήδη πριν την ψηφοφορία (στην ελληνική Βουλή) ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέφεν Ζάιμπερτ είχε επισημάνει ότι το ζήτημα των επανορθώσεων έχει διευθετηθεί οριστικά, τόσο νομικά όσο και πολιτικά».
Η Handelsblatt αναφέρει: «Η Ελλάδα απαιτεί από τη γερμανική κυβέρνηση διαπραγματεύσεις για τις επανορθώσεις. Όπως αναφέρει η οικονομική εφημερίδα «[…] η γερμανική κυβέρνηση έχει επανειλημμένως απορρίψει το ενδεχόμενο να δοθούν μεγαλύτερες επανορθώσεις στην Ελλάδα για τα γερμανικά εγκλήματα κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η γερμανική κυβέρνηση υποστηρίζει ότι όλες οι απαιτήσεις της Ελλάδας από την εποχή εκείνη έχουν διευθετηθεί».
Το Focus αναφέρει στην ιστοσελίδα του: «Η Ελλάδα απαιτεί τώρα δισεκατομμύρια από τη Γερμανία». Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό, «με τη λεγόμενη διπλωματική ρηματική διακοίνωση η Ελλάδα καλεί τη Γερμανία σε διαπραγματεύσεις για επανορθώσεις λόγω πολεμικών καταστροφών κατά τη διάρκεια του Α΄ και Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό ανακοίνωσε το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών την Τρίτη».
«Η Ελλάδα θέλει να διαπραγματευτεί τις επανορθώσεις», είναι ο τίτλος στην ηλεκτρονική έκδοση της Die Zeit που αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι «στις τάξεις των νομικών και ιστορικών οι απόψεις επί του ζητήματος διίστανται».
Η ρηματική διακοίνωση
Θυμίζουμε πως την Τρίτη, κατόπιν οδηγιών της αναπληρώτριας υπουργού Εξωτερικών, Σίας Αναγνωστοπούλου, ο πρέσβης της Ελλάδας στο Βερολίνο επέδωσε στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών ρηματική διακοίνωση, με την οποία η ελληνική κυβέρνηση καλούσε τη γερμανική πλευρά να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις για την επίλυση του εκκρεμούς ζητήματος των αξιώσεων της Ελλάδας από τη Γερμανία για την καταβολή πολεμικών επανορθώσεων και αποζημιώσεων από τον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η διπλωματική αυτή ενέργεια, όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του το υπουργείου Εξωτερικών, ακολούθησε της σχετικής συζήτησης σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών στην Ολομέλεια της Βουλής, στις 17 Απριλίου, και σε εκτέλεση της απόφασης που ελήφθη με ευρεία πλειοψηφία, λαμβάνοντας υπόψη το πόρισμα – έκθεση της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών προς τη χώρα μας.
Οι ελληνικές αξιώσεις αφορούν αποζημιώσεις και επανορθώσεις για ζημίες που υπέστη η Ελλάδα και οι πολίτες της κατά τον Πρώτο και Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, για πολεμικές αποζημιώσεις για τα θύματα και τους απογόνους των θυμάτων της γερμανικής Κατοχής, την αποπληρωμή του Κατοχικού Δανείου και την επιστροφή των λεηλατηθέντων και παράνομα αφαιρεθέντων αρχαιολογικών και άλλων πολιτιστικών αγαθών, όπως επισημαίνει το υπουργείο Εξωτερικών.
Η ελληνική κυβέρνηση καλούσε τη γερμανική κυβέρνηση σε διαπραγματεύσεις για την έμπρακτη ικανοποίηση των συγκεκριμένων αξιώσεων, η οποία έχει ιδιαίτερη σημασία για τον ελληνικό λαό, ως ζήτημα ηθικό και υλικό.
——
Ολοκλήρωση των μεγάλων οδικών αξόνων (Ιόνια οδός, Ε65, Πάτρα-Κόρινθος, Αθήνα- Θεσσαλονίκη
Τέμπη, Μαλιακός, Κλειδί) με επανεκκίνηση των έργων και επαναδιαπραγμάτευση των
συμβάσεων: όφελος 78ο εκατ. για το δημόσιο.
—Απορρόφηση 100% τον κονδυλίων
τις Ευρωπαϊκής Ένωσης για έργα. Ούτε ένα Ευρώ χαμένο.
—Μείωση της ανεργίας κατά 9%·
—— Μείωση
της ανεργίας των νέων κατά 23%.
—— 360.000
νέες θέσεις εργασίας από το 2015.
——Επαναφορά
των συλλογικών συμβάσεων εργασίας (δεν είναι πια ο κάθε ένας μόνος του στην
διαπραγμάτευση με εργοδότη!)
— Μείωση της
αδήλωτης εργασίας από το 20% στο 8% μέσω της ανασύστασης του Σώματος
Επιθεωρητών αδήλωτης εργασίας.
—— Κατάργηση
της Αυτοδίκαιης Αργίας των δημοσίων υπαλλήλων (σε περίπτωση που είχαν
οποιαδήποτε δικαστική διένεξη!).
——
Επαναπρόσληψη 2.500 απολυμένων εκπαιδευτικών της Τεχνικής Εκπαίδευσης
(συνεχίζουν την λειτουργία τους αναβαθμισμένα τα ΕΠΑΛ).
—— Επίδομα
ενοικίου και στέγασης.
—· Κοινωνικό
εισόδημα αλληλεγγύης.
——Αύξηση του
κατώτατου μισθού κατά 11%.
—— Κατάργηση
του υποκατώτατου μισθού.
—— Αύξηση
του επιδόματος των παιδιών κατά 8ο%.
——Σχολικά
γεύματα σε 153-244 μαθητές, 950 σχολείων, 63 Δήμων.
——Δωρεάν
μετακίνηση με τα ΜΜΜ για όλους τους ανέργους.
—— Αύξηση των κρατικών δαπανών
για την πρόνοια από 78ο εκατ. το 2014 σε 3 δις (!) το 2019.
——Δωρεάν περίθαλψη για 2.500.000
ανασφάλιστους.
——Διαγραφή
των βεβαιωμένων στην εφορία οφειλών όσων ανασφάλιστων νοσηλεύτηκαν σε δημόσιο
νοσοκομείο επί εποχής Σαμαρά.
—— Κατάργηση
των 5 ί στα νοσοκομεία
για όλους τους ασφαλισμένους.
—— Μείωση
του ΦΠΑ στην εστίαση από 24% σε 13%.
—— Μείωση
του ΦΠΑ στα τρόφιμα από 24% σε 13%.
—— Μείωση
του ΦΠΑ στην ενέργεια και στο φυσικό αέριο από 13% στο 6%.
—— Εξαγγελία
Μείωσης του ΕΝΦΙΑ κατά 30% σταδιακά.
—— Απαλλαγή
από την εισφορά κοινωνικής αλληλεγγύης για εισοδήματα έως 20.000 ευρώ.
—— Μείωση
εισφοράς κοινωνικής αλληλεγγύης από 6% στο 2% για εισοδήματα από 20.000 έως
30.000 ευρώ.
—— Μόνιμη 13η σύνταξη (η πείτε τη όπως θέλετε, μόνιμη
παραμένει) στους συνταξιούχους.
** Η προσφυγή στις κάλπες ήταν αναπόφευκτη ** Οι προτεραιότητες και οι μεσοπρόθεσμοι στόχοι και οι αστοχίες, αλλά και παρεπόμενες συνέπειες που έκριναν το αποτέλεσμα
Τη συνέντευξη πήρε ο Παύλος Κλαυδιανός
IN ΠΟΛΙΤΙΚΗ / BY EPOHI / ON JUNE 2, 2019 AT 12:03 PM /
Τα ρεπορτάζ προεκλογικά ανέφεραν ότι θα προκηρυχθούν εθνικές εκλογές αν η διαφορά είναι πολύ μικρή ή μεγάλη. Συνέβη το δεύτερο. Με ποιο σκεπτικό επιλέγεται η άμεση προσφυγή στις κάλπες; Εκτιμώ ότι η προσφυγή στην κάλπη ήταν αναπόφευκτη από τη στιγμή που δώσαμε δημοψηφικό χαρακτήρα στην εκλογική αναμέτρηση, είτε χάναμε με δύο μονάδες, είτε με δέκα. Η παραμονή μας, μετά την ήττα, θα μεταφραζόταν σε έρωτα για τις καρέκλες. Το κυβερνητικό έργο θα υπονομευόταν ως προεκλογική παροχολογία, το ίδιο δηλαδή που έγινε και με τα πρόσφατα μέτρα για τις 120 δόσεις, τις συντάξεις, την επιδότηση των στεγαστικών δανείων, τη μείωση της φορολογίας στα τρόφιμα, την ενέργεια, τον επισιτισμό, τα οποία δυσφημίστηκαν ως παροχές της τελευταίας στιγμής, παρόλο που είχαν σχεδιαστεί και εξαγγελθεί από το 2018, αμέσως μετά την έξοδο από τα μνημόνια. Υπήρχαν και άλλοι λόγοι για τις πρόωρες εκλογές. Φανταστείτε τι θα τράβαγε από τους δανειστές μια κυβέρνηση υπό αναμονή. Βλέπετε οι «θεσμοί» δεν είναι αμέτοχοι στο πολιτικό και εκλογικό παιχνίδι, θυμηθείτε τις δηλώσεις Ρέγκλινγκ –της οικογένειας του Λαϊκού κόμματος- για τα μέτρα της κυβέρνησης. Ένα τελευταίο επιχείρημα για τις πρόωρες εκλογές έχει να κάνει με το ενδεχόμενο της απεργίας ζήλου, τα «μολύβια κάτω» από κύκλους της δημόσιας διοίκησης. Θυμηθείτε τι τράβηξαν οι υπουργοί το 2015 από εκείνους που θεωρούσαν την κυβέρνηση ως αριστερή παρένθεση.
Ένας πρώτος απολογισμός
Μία πρώτη εκτίμηση του αποτελέσματος; Είναι προϊόν κυρίως αντικειμενικών δεδομένων ή υποκειμενικών Και τα δύο παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση του αποτελέσματος, όχι βέβαια με την ίδια βαρύτητα, κοινότοπο αλλά πραγματικό. Καταρχάς επαληθεύτηκε η εκτίμηση ότι δεν κερδίζεις εκλογές με την εφαρμογή μνημονίων, συνήθως εξαερώνεσαι. Ο ΣΥΡΙΖΑ απώλεσε τμήματα της πολιτικής και εκλογικής του επιρροής, δεν υπέστη όμως «πασοκοποίηση» (pasokification), δεν διαλύθηκε δηλαδή από την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας. Αντίθετα, διατήρησε σημαντική επιρροή ιδιαίτερά στα πιο φτωχά, στα λαϊκά στρώματα και την μισθωτή εργασία. Όχι τυχαία, ούτε εξ αιτίας της παράδοσης. Η κυβέρνηση εφάρμοσε πολιτικές λιτότητας, φορολόγησε τους πάντες, πέτυχε υπερπλεονάσματα. Δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά αφού οι μνημονιακοί όροι ήταν αδυσώπητοι και η επιτήρηση, κυρίως από το ΔΝΤ, αδιάλλακτη. Είναι γνωστό ότι ο λόγος που το πλεόνασμα ήταν πάντα πάνω από το στόχο οφείλεται στη δυσπιστία του ΔΝΤ στις εκτιμήσεις της κυβέρνησης για την απόδοση των μέτρων. Το αστείο είναι η αυτοκριτική της Λαγκάρντ ότι κάνανε λάθη. Αυτοκριτική μετά από τέσσερα χρόνια και αφού η χώρα είχε βγει από τα μνημόνια. Τσάμπα αυτοκριτική.
Για την ουσία της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ τι έχεις να πεις και πως επηρέασε το εκλογικό αποτέλεσμα; Αν μπούμε λίγο πιο βαθιά στον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής διαπιστώνουμε προτεραιότητες, μεσοπρόθεσμους στόχους, αστοχίες αλλά και παρεπόμενες συνέπειες. Εύλογα η προτεραιότητα της κυβέρνησης στον κοινωνικό/οικονομικό τομέα –στο κοινωνικό ζήτημα δηλαδή- ήταν η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, το κοινωνικό κράτος που κατέρρεε, ιδιαίτερα στον τομέα της υγείας και η προστασία των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Σε αυτά πέρασε με καλές επιδόσεις. Στους μεσοπρόθεσμους: η μείωση της ανεργίας, η κανονικότητα στην αγορά εργασίας, στις εργασιακές σχέσεις, η ανάπτυξη. Σε αυτά περνάει λίγο πάνω από τη βάση, αναμενόμενο αν σκεφτούμε τις τάσεις παγκοσμίως του κεφαλαίου το οποίο δεν τρελαίνεται να επενδύσει, ιδιαίτερα στο Νότο. Αντίθετα, το ενδιαφέρει η υποτίμηση της εργασίας, η επισφάλεια, η φτωχή εργασία, η εμπορευματοποίηση των τομέων της κοινωνικής αναπαραγωγής όπως η υγεία, η κοινωνική ασφάλιση, η παιδεία, η Ασφάλεια –από τις φυλακές μέχρι τους μηχανισμούς της «πανοπτικής επιτήρησης». Από αυτή τη σκοπιά, είναι «αδιάβαστη» η κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά γιατί δεν κατάργησε με νόμο την ελαστική εργασία, γιατί δεν αύξησε τους μισθούς –παρά την αύξηση του κατώτερου και την κατάργηση του υποκατώτατου- γιατί προχώρησε σε συνεκμετάλλευση με διεθνείς επιχειρηματικούς ομίλους κρίσιμων τομέων της οικονομίας, όπως τα λιμάνια, οι σιδηρόδρομοι, το φυσικό αέριο. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε από την άλλη στον τομέα της αναδιανομής, της μεγάλης αναδιανομής. Μπορεί να επιχείρησε την αναδιανομή δια μέσου της φορολογίας, μόνο που αυτή εγκλωβίστηκε στα μεσαία εισοδήματα, οι πλούσιοι έχουν τους τρόπους να διαφεύγουν, παρά τους υψηλούς φορολογικούς συντελεστές. Αυτό είχε ως συνέπεια να κερδίσει τα παραδοσιακά μεσαία στρώματα η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ να αγκομαχά να ξανακερδίσει τα νέα μεσαία στρώματα, δηλαδή τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους επιστήμονες, τους γιατρούς του μηχανικούς, τους δικηγόρους, τα νεαρά στελέχη των επιχειρήσεων, στους οποίους επιδίωξε να απευθυνθεί μετά το τέλος των Μνημονίων τον Αύγουστο 2018, με μικρή όμως επιτυχία.
Η ΝΔ εφάρμοσε τη συνταγή Τραμπ
Η ΝΔ έφερε ένα ποσοστό πολύ ικανοποιητικό. Πώς προέκυψε αυτό; Η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης καβάλησε το κύμα της συντηρητικής παλινόρθωσης που σαρώνει στο διάβα του όλο τον κόσμο. Το μείγμα του νεοσυντηρητισμού που περιλαμβάνει την εθνικιστική νοσταλγία της ταυτότητας, παρέα με την ακροδεξιά ρητορική απέναντι στην ελευθεριακή ατζέντα και την αποδοχή του νεοφιλελευθερισμού των ανισοτήτων και της ατομικής επιβίωσης. Είναι οι νικητές των αγορών, της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, της έξαρσης του φόβου, της σύγχυσης της ξενοφοβίας και της ανασφάλειας. Το βασίλειο του ατομικού, η προσωπική ανέλιξη ως υπέρτατη αξία, όλοι εναντίον όλων και οι φτωχοί να πάνε να πνιγούνε. Ανήκουν στην ίδια ιδεολογικο- πολιτική οικογένεια με τον Τραμπ, τον Μπολσονάρου, τον Βέμπερ και τους ηγέτες των χωρών του Βίζενγκραντ. Είναι διαπιστωμένη η επιρροή των συντηρητικών αξιών στη νέα γενιά, χαρακτηριστικά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό νέων ψήφισε Χρυσή Αυγή, Ψινάκη και Βελόπουλο… Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, η νέα γενιά πολιτικοποιείται μέσα από τη συμμετοχή, μέσα από τους αγώνες, ενώ εδώ και πολύ καιρό έχουμε κινηματική άπνοια. Όπως έγραψε ευρηματικά ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης «τα πρώτα 3 χρόνια αριστεροί και ακτιβιστές περίμεναν πότε θα γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και τα επόμενα 5 τον έβριζαν». Η ΝΔ εγκαίρως έβαλε σε εφαρμογή το σύνολο της συνταγής Τραμπ: τα fake news, την επινόηση και την κατασκευή σκανδάλων, τον οχετό στο διαδίκτυο, χωρίς να υστερεί σε χυδαιότητα η κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση. Η μεγαλύτερη επιτυχία της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν ότι για ένα μεγάλο διάστημα με σύνθημα «να φύγουν» ενοποίησε όλη την αντιπολίτευση αδιακρίτως, ο καθένας για τους δικούς της λόγους ή τις δικές του αυταπάτες. Με την απεριόριστη συνδρομή του ΚΙΝΑΛ, τη θερμή υποστήριξη των μίντια και της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικής ελίτ. Τα fake news, ο ολιγοπωλιακός έλεγχος των μίντια, η επιχειρησιακή χρησιμοποίηση του διαδικτύου με αλγόριθμους, ήταν η ανίκητη συνταγή που χρησιμοποιήθηκε στις ΗΠΑ και τη Βραζιλία για να νικήσουν ο Τραμπ και ο Μπολσονάρου. Μεταδημοκρατία, η οποία πήρε υλικά χαρακτηριστικά στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου: από τη μια μεριά ο κόσμος της συμμετοχής, της λαϊκής συμμετοχής, της θερμής και ανθρώπινης επικοινωνίας και από την άλλη η σιωπηλή πλειοψηφία, ο κόσμος της εικονικής πραγματικότητας. Νίκησαν οι τελευταίοι. Η «συνομωσία των προθύμων», της παλινόρθωσης δηλαδή του παλιού δικομματικού συστήματος, με την Αριστερά σε διακοσμητικό ρόλο, υπέστη σοβαρό πλήγμα από το δεύτερο εξάμηνο του 2018 και δεν είχε να κάνει μόνο με την έξοδο από τα μνημόνια αλλά και με μετα-υλιστικές αξίες. Η συμφωνία των Πρεσπών, η ταυτότητα φύλου, η πολιτική για τις φυλακές, η μετ’ εμποδίων προοδευτική μεταρρύθμιση του Ποινικού κώδικα, η δημιουργία της Προοδευτικής Συμμαχίας έσπασαν την απομόνωση του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και όταν τα πράγματα γινόντουσαν με άτεχνο και άτσαλο τρόπο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι ισχυρισμοί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνος, ανάδελφος, απομονωμένος, περίεργος με τη συμμαχία του με το δεξιό μόρφωμα των ΑΝΕΛ, είχαν πάρει ισχυρό, πολύ ισχυρό προβάδισμα, το οποίο λανθασμένα το θεωρούσαμε ως κατασκευή των εταιριών δημοσκόπησης. Από τότε οι ισχυρισμοί της αντιπολίτευσης έχασαν έδαφος. Κατά τη γνώμη μου, από τότε κερδήθηκε κρίσιμο πολιτικό μέγεθος, το οποίο όμως δεν ήταν αρκετό, προφανώς χρειαζόταν και άλλος πολιτικός χρόνος, ενδεχομένως και διαφορετική επικοινωνιακή στρατηγική..
Η «διάσωση» του ΚΙΝΑΛ και η στάση της Αριστεράς
Το ΚΙΝΑΛ θεωρεί ότι πήγε πολύ καλά, δηλαδή ότι το αποτέλεσμά του διευρύνει τον χώρο άσκησης πολιτικής. Πώς προβλέπεται ότι θα πορευθεί τώρα; Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ν’ αλλάξει κάτι στη στάση του έναντι του Κέντρου συνολικά; Πώς θα υπονομεύσει τη γραμμή της στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ στη συνείδηση των ψηφοφόρων του; Το ΚΙΝΑΛ διασώθηκε σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση, σε χαμηλά βέβαια επίπεδα τέτοια που να μη δικαιολογούν τη θριαμβολογία των στελεχών του. Καμιά σχέση με τα παλιά μεγαλεία, ικανά βέβαια για να έχει ρόλο στο αυριανό πολιτικό σκηνικό αφού η αυτοδυναμία για τη ΝΔ ή τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Το ΚΙΝΑΛ αξιοποίησε το «δώρο» της ταυτόχρονης ψηφοφορίας για την αυτοδιοίκηση και τις ευρωεκλογές, στο βαθμό που διαθέτει τεχνογνωσία και μηχανισμό στη διαχείριση της τοπικής εξουσίας. Ένα μηχανισμό «τεχνικών της εξουσίας» που του επιτρέπουν εκπροσωπήσεις δυσανάλογες της πολιτικής του επιρροής. Τους ανθρώπους των διαμεσολαβήσεων τους βρίσκεις παντού: στην αυτοδιοίκηση, τα συνδικάτα, τους επαγγελματικούς φορείς. Όλα δείχνουν ότι η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ και σύσσωμη η κοινοβουλευτική του ομάδα –εκτός εξαιρέσεων, μάλλον μοναδικών- έχουν πάρει τις αποφάσεις τους εδώ και καιρό για συμμαχία με τη ΝΔ. Το αποδεικνύουν καθημερινά, ακόμα και μετεκλογικά, με τις βάναυσες επιθέσεις εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και την απαλή κριτική «για τα μάτια του κόσμου στη ΝΔ». Τα στελέχη του ΚΙΝΑΛ δεν μπορούν να κάνουν χωρίς τη συμμετοχή τους στην κυβερνητική εξουσία, δεν τους αγγίζει η κριτική και τα συμπεράσματα που έβγαλαν άλλα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ότι η συμμαχία με τα συντηρητικά κόμματα, η προσχώρηση στο νεοφιλελευθερισμό ακυρώνει τους λόγους ύπαρξης τους. Βέβαια, δεν είναι όλοι το ίδιο ταγμένοι στη συμμαχία με τη δεξιά, πολλοί από τους οργανωμένους αντιδρούν, το ίδιο συντελείται και στην εκλογική του βάση. Μπορεί μέχρι σήμερα να μην εκδηλώνεται αναφορικά με τη συμμαχία με την Αριστερά –ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απαγορευμένη λέξη για το στελεχιακό της δυναμικό- διατυπώνεται όμως ευθέως ως απόρριψη της συμμαχίας του ΚΙΝΑΛ με τη ΝΔ, απόρριψη που συμπεριλαμβάνει και τη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ. Με αυτή την έννοια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται να αλλάξει σε τίποτα την πολιτική του απεύθυνση για συμμαχία της Αριστεράς με την Οικολογία και την αριστερή σοσιαλδημοκρατία. Η μπάλα είναι πλέον στη μικρή τους περιοχή, θα συνεχίσουν τα ίδια, θα κάνουν αριστερή στροφή; Ας αποφασίσουν.
Πώς βλέπεις να εξελίσσεται ο χώρος της Αριστεράς; Το ΚΚΕ έχει τώρα το εξαιρετικά δύσκολο καθήκον να πει στον κόσμο του γιατί ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε την αριστερά, η κρίση εντείνεται κι ενώ αυτό έχει σωστή γραμμή αυτό όχι μόνο δεν επωφελείται με αυξημένα ποσοστά, αλλά αντίθετα συμπιέζεται. Υπάρχουν ενδιαφέρουσες εξελίξεις στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ιδίως στη ΛΑ.Ε. και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που δοκιμάστηκαν στις εκλογές, υπάρχει και η επιτυχία του ΜΕΡΑ ’25. Δεν νομίζω ότι το ΚΚΕ επηρεάζεται δραστικά από τα εκλογικά αποτελέσματα, όσο δυσάρεστα και αν είναι, ενδεχομένως γιατί η ανάλυση της περιόδου που έχει κάνει, εδώ και πολύ καιρό, του επιτρέπει να ισχυρίζεται τόσο στην κομματική του βάση, όσο και στους συμμάχους του διεθνώς ότι διανύουμε μια σκοτεινή περίοδο όπου δεν υπάρχει πολιτικός χώρος για ανάπτυξη για τα αυθεντικά κομμουνιστικά κόμματα και οι ευκαιρίες για την άνοδο του εργατικού κινήματος είναι περιορισμένες. Με αυτή την ανάλυση, ξεπερνά αβρόχοις ποσίν τα δυσάρεστα αποτελέσματα, άνευ εσωκομματικής κριτικής. Αυτά δεν είναι καινούργια ισχύουν εδώ και πολλά χρόνια. Ίσως το νέο είναι ότι στην έξαρση της αντιΣΥΡΙΖΑ πολεμικής του ταυτίστηκε επανειλημμένα σε ύφος και οξύτητα με εκείνο της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ. Για τις εξελίξεις στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στη ΛΑΕ δεν μου πέφτει λόγος, αφού ο μανιχαϊστικός, αδιάλλακτος και καταγγελτικός πολιτικός τους λόγος, η πλειοδοσία σε οτιδήποτε, η «πατριωτική» προσέγγιση στο όνομα του αντιμπεριαλισμού είναι πολύ μακριά με όσα από κοινού είχαμε κατακτήσει στο πλαίσιο του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος και της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αντίθετα, ενδιαφέρον έχει για μένα η Δικτύωση και ο προβληματισμός που αναπτύσσεται στο εσωτερικό της για την περίοδο, ακόμα και η κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ, όσο αυστηρή και αν είναι, τη θεωρώ άξια λόγου, ιδιαίτερα όταν δραπετεύει από την «οικονομία της προσοχής και την επιδοκιμασία των μικρών κοινοτήτων».
Θα απευθυνθούμε στους πάντες
Υπό ποιες προϋποθέσεις θα μπορούσε να κερδηθεί ο πόλεμος δηλαδή οι εθνικές εκλογές παρά το ότι χάθηκε μία κρίσιμη μάχη δηλαδή οι ευρωεκλογές; Πώς θα απευθυνθούμε σε όσους δεν πείσαμε ενώ μας ψήφισαν το 2015; Καταρχάς θα απευθυνθούμε στους πάντες, σε εκείνους που μας ψήφισαν το 2015, σε εκείνους που διαμαρτυρήθηκαν δια της ψήφου τους με όσα κάναμε και τα άλλα που δεν κάναμε, σε όσους απείχαν θεωρώντας τις ευρωεκλογές ανάξια ιστορία, σε αυτούς και αυτές που ψήφισαν για πρώτη φορά, στους νέους και τις νέες. Σε εκείνους που ψήφισαν συντηρητικά, χωρίς οι ίδιοι να είναι συντηρητικοί. Θα τους απευθυνθούμε σεμνά, ταπεινά, με πρόγραμμα και ενσυναίσθηση. Με το μυαλό και την καρδιά. Ο Βασίλης Ρόγγας μας έλεγε τις προάλλες τα λόγια του βασιλιά στο τελευταίο επεισόδιο του Games of thrones «Τι ενώνει τους ανθρώπους; Οι στρατοί, ο χρυσός, οι σημαίες; Είναι οι ιστορίες που ενώνουν» Η δική μας ιστορία έχει πολλά για το παρελθόν και το μέλλον. Το παρελθόν δεν είναι οι αριθμοί και τα γραφήματα, δεν είναι οι 345χιλ νέες θέσεις, εκ των οποίων 45χιλ αφορούν ελεύθερους επαγγελματίες και μικρούς επιχειρηματίες, δεν είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες ανασφάλιστοι που βρήκαν πρόσβαση στο εθνικό σύστημα υγείας, δεν είναι η αύξηση του κατώτερου μισθού, το επίδομα ενοικίου, η κοινωνική αλληλεγγύη. Είναι όλα αυτά και κάτι παραπάνω, είναι η βιωμένη πραγματικότητα και η προσδοκία. Η πραγματικότητα όμως έχει κοντή μνήμη. Ποιος θυμάται τα συσσίτια, τους ανθρώπους που ψάχνανε τροφή στους σκουπιδοτενεκέδες, τους κεντρικούς δρόμους με τα λουκέτα; Μόνο οι ίδιοι. Οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι αποκλεισμένοι, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, οι χαμηλοσυνταξιούχοι. Όλοι αυτοί δηλαδή που κρατούν ψηλά στο προσκήνιο της πολιτικής αντιπαράθεσης τον ΣΥΡΙΖΑ που του συμπαραστέκονται θερμά και εμπράκτως. Η προσδοκία για τους άλλους; Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να υποσχεθούμε επιστροφή στην ευημερία του 2009, στην πλαστή ευημερία με δανεικά. Μπορούμε όμως να υποσχεθούμε -με αποδείξεις- για αξιοπρέπεια στη δουλειά και την πολιτεία, μπορούμε να εγγυηθούμε τη βελτίωση του βίου των πολλών, όχι των λίγων. Μπορούμε να μιλήσουμε για την καθημερινότητα του πολίτη, για το σχολείο, το νοσοκομείο, την αδιάκριτη πρόσβαση στη γνώση, για τη συγκοινωνία και τον ελεύθερο χρόνο, για τις δημόσιες υποδομές και τους ελεύθερους χώρους. Μπορούμε να υποσχεθούμε εργασιακή αξιοπρέπεια για όλους, χωρίς εργοδοτικό αυταρχισμό και παραπλανητικές εργασιακές σχέσεις. Για έντιμες αποδοχές, χωρίς εξαντλητικά ωράρια και υπερωρίες που δεν πληρώνονται. Έχουμε αποδείξεις γι’ αυτό. Μπορούμε να υποσχεθούμε μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις, μια κοινωνία της αλληλεγγύης. Δώσαμε επαρκή δείγματα γραφής ώστε να μη θεωρούνται λόγια του αέρα. Μπορούμε τέλος να μιλήσουμε για ανάπτυξη, μια διαφορετική ανάπτυξη από αυτή που ζήσαμε τα «χρόνια της ευημερίας», δηλαδή ανάπτυξη για τους λίγους, εχθρική στους εργαζόμενους και το περιβάλλον, εχθρική στον πολιτισμό και την καλλιτεχνική δημιουργία. Δεν είναι στο δικό μας πολιτικό σχέδιο ο πολιτισμός της ΑΕΠΙ και των ιδρυμάτων, ο πολιτισμός για την ελιτ και η πλειοψηφία στην υποκουλτούρα και την απομίμηση. Δημιουργήσαμε αυτά τα 5 σχεδόν χρόνια τα εργαλεία και τις διαδικασίες έτσι ώστε οι υποσχέσεις μας να μην είναι λόγια του αέρα, δημιουργήσαμε την Αναπτυξιακή τράπεζα, μεγιστοποιήσαμε την αποδοτικότητα στη διαχείριση των ΕΣΠΑ, φτιάξαμε τις Ενεργειακές κοινότητες, το Ταμείο για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, δημιουργήσαμε τα πλαίσια λειτουργίας και των εσωτερικών ελέγχων για τις ΔΕΚΟ και τους Οργανισμούς, ολοκληρώνουμε το Κτηματολόγιο και κυρίως ταυτόχρονα με την έξοδο από τα Μνημόνια δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις διαχείρισης με ασφάλεια του δημόσιου χρέους, έτσι ώστε η χώρα να είναι ασφαλής για 17 χρόνια με το μαξιλάρι των 31 δις και να μην εξαρτάται από τις διακυμάνσεις και τα απρόοπτα μιας διεθνούς συγκυρίας διακινδύνευσης. Έχουμε λόγους, έχουμε επιχειρήματα, διαθέτουμε αποδείξεις και δείγματα γραφής ώστε να μπορέσουμε να νικήσουμε.
• «Ξέφυγα από τους καρχαρίες Και νίκησα τους τίγρεις Μ’ έφαγαν όμως Οι κοριοί», έγραφε στο ποίημά του «Επιτάφιος για τον Μ» ο Μπ. Μπρεχτ. Μήπως τελικά αυτό ταιριάζει με τη σημερινή φάση δύο μέρες μετά τη βαριά ήττα; Κι αν ναι, ποιοι είναι για σας οι κοριοί;
Αμέτρητοι οι κοριοί που είχαμε να αντιμετωπίσουμε μετά το 2015. Ενα κράτος χτισμένο πάνω σε πελατειακές σχέσεις και, άρα, στην άνιση πρόσβαση στην εξουσία, που εμείς έπρεπε να επινοήσουμε τα στοιχειώδη: την παρακολούθηση της πορείας αποπληρωμής ληξιπροθέσμων οφειλών ή την εκτέλεση του ΠΔΕ.
Εναν δημόσιο τομέα όπου τα ιδιωτικά συμφέροντα τον είχαν κάνει σπίτι τους και χρειάστηκε να κάνουμε τα πρώτα βήματα θωράκισής του: στις δημόσιες συμβάσεις, στην κατανομή των ΕΣΠΑ ή στη διαμόρφωση των τιμών των φαρμάκων.
Μια χώρα όπου η αναπτυξιακή πολιτική ήταν άγνωστη λέξη, χωρίς δομές συντονισμού και χωρίς ένα πλαίσιο όπου η κυβέρνηση θα μπορούσε να διαβουλευτεί με τις τοπικές κοινωνίες, τους κοινωνικούς εταίρους, με επιμελητήρια, με τα Πανεπιστήμια κ.λπ., όχι μόνο για να σχεδιάσει αλλά και να προβλέψει τις ευκαιρίες της οικονομίας και τα εμπόδια στην εκμετάλλευσή τους.
Για πρώτη φορά υπάρχει ένα τέτοιο αναπτυξιακό σχέδιο, που όλοι οι πολίτες μπορούν να το βρουν στο διαδίκτυο, μαζί με τους θεσμούς παρακολούθησης και επικαιροποίησης. Να μη συνεχίσω.
Μια αυστηρή κριτική σε μας λέει too little, too late, ειδικά σε κάποιους τομείς που έχουν επίδραση στην καθημερινότητα. Κυρίως δεν μπορεί να ειπωθεί ότι η δημόσια διοίκηση άλλαξε ριζικά τη σχέση με τον πολίτη. Αλλά βήματα έγιναν. Τεχνογνωσία δημιουργήθηκε. Παρακαταθήκη για το μέλλον υπάρχει.
• Η μεσαία τάξη (κυρίως μετά τα αποτελέσματα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη) στέλνει μήνυμα και προς εσάς με πιθανότερο και βασικότερο αντικείμενο την υπερφορολόγηση. Τι θα τους απαντήσετε τις επόμενες 30 ημέρες;
Εχουν δίκιο οι άνθρωποι που διαμαρτύρονται γιατί δεν καταφέραμε να βελτιώσουμε τις ζωές τους όσο θα θέλαμε, να τους πείσουμε ότι δεν αδιαφορήσαμε για την ποιότητα της ζωής των μεσαίων στρωμάτων. Ημασταν όμως αναγκασμένοι να κινηθούμε σε ένα ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο με ανόητους καταναγκασμούς που μας επιβλήθηκαν.
Τα πρώτα χρόνια έπρεπε να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική κρίση, τη διάλυση του συστήματος υγείας και παιδείας, την προσφυγική κρίση και κυρίως την έξοδο από τα μνημόνια. Να κριθούμε με αντικειμενικότητα για τα πρώτα χρόνια και με αυστηρότητα για τις προτεραιότητές μας και τον τρόπο που τις υλοποιήσαμε με βάση τον διαθέσιμο δημοσιονομικό χώρο μετά την έξοδο τον Αύγουστο 2018.
Να κριθούμε για τη μείωση των εισφορών των ελεύθερων επαγγελματιών, του ΕΝΦΙΑ, το επίδομα στέγασης, την προστασία της πρώτης κατοικίας, τις 120 δόσεις, τη μείωση της φορολογίας στα τρόφιμα, την ενέργεια, τον επισιτισμό. Με αυτό το δείγμα γραφής θα καλέσουμε τους πολίτες να μας κρίνουν για το πρόγραμμά μας για την περίοδο 2019-2023. Μια ισορροπία ανάμεσα σε μέτρα για την ανάπτυξη και στήριξης της κοινωνίας.
• Μήπως το μαξιλάρι του υπερπλεονάσματος και της οικονομικής ασφάλειας άδειασε αναγκαστικά το απόθεμα της αλληλεγγύης πολιτών που θέλουν ύστερα από 10 χρόνια μια καλύτερη ανταμοιβή;
Καταφέραμε να μειώσουμε τους δημοσιονομικούς στόχους σε σχέση με εκείνα που είχε συμφωνήσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Παρ’ όλα αυτά, για λόγους που έχω εξηγήσει και πρόσφατα παραδέχθηκε και το ΔΝΤ, οδηγηθήκαμε σε υπεραπόδοση. Από εκεί και πέρα διαχειριστήκαμε τα υπερπλεονάσματα άμεσα και στρατηγικά.
Αμεσα με τη διανομή κοινωνικού μερίσματος επί 3 συνεχή χρόνια, το 2019 ενισχύοντας την οικονομία και την κοινωνία με μόνιμα μέτρα εκ των προτέρων και όχι εκ των υστέρων και στρατηγικά με το να δημιουργήσουμε ένα «μαξιλάρι» ασφαλείας 31 δισ. ευρώ το οποίο να μας προστατεύει από τα επικίνδυνα ρεύματα της διεθνούς οικονομίας. Βλέπετε, ζούμε σε έναν επικίνδυνο κόσμο, ο οικονομικός ανταγωνισμός φτάνει στα όρια του εμπορικού πολέμου που δημιουργεί απρόβλεπτες καταστάσεις στο πεδίο της Ε.Ε.
Δημιουργήσαμε έναν ασφαλή διάδρομο έτσι ώστε το οικονομικό χρέος της χώρας να μη γίνει μια νέα «θηλιά» τουλάχιστον για τα επόμενα 17 χρόνια και την ίδια στιγμή έναν μηχανισμό που να μας απεμπλέκει από την ασφυκτική επιτήρηση. Ολα αυτά είναι πράγματα που θα επικοινωνήσουμε στους πολίτες το αμέσως επόμενο διάστημα.
• Εχετε και εσείς προσωπικά κερδίσει τη συμπάθεια και την αποδοχή των πολιτών. Το μήνυμα όμως δεν αφήνει περιθώρια και αφορά προφανώς όχι μόνο μια αίσθηση αλαζονείας αλλά και την όλο και μεγαλύτερη απόσταση που χωρίζει τους κυβερνητικούς παράγοντες από τους πολίτες και ειδικά την Αριστερά. Πώς μπορεί αυτό να αντιστραφεί μέσα σε λίγες ημέρες;
Κατανοώ πώς και γιατί μπορεί να δόθηκε η εντύπωση ότι δεν ήμασταν αρκετά κοντά στην κοινωνία για να αφουγκραστούμε τις ανάγκες της, αλλά και για να βλέπουμε τον πραγματικό αντίκτυπο της πολιτικής μας στις ζωές των ανθρώπων. Η αλήθεια είναι ότι πράγματι δεν είχαμε φανταστεί τις δυσκολίες του εγχειρήματος να στήσεις στα πόδια της μια γκρεμισμένη οικονομία, μια καθημαγμένη κοινωνία, μια δύσκαμπτη δημόσια διοίκηση.
Προσωπικά μπορώ να σας εξομολογηθώ ότι πολλές φορές αναρωτιόμουν αν ο ρόλος ενός πολιτικού είναι να περνά άπειρες ώρες διαπραγματευόμενος με τους θεσμούς για τα μνημόνια και τις αξιολογήσεις, τα ατέλειωτα ταξίδια προετοιμασίας, αντί να γυρνάω την Ελλάδα και να επικοινωνώ με τους ανθρώπους. Σας διαβεβαιώνω ότι αισθάνομαι ευτυχισμένος με το δεύτερο και όχι με τις «δουλείες» των υποχρεώσεων του υπουργού.
Το ίδιο αισθάνονται και οι άλλοι σύντροφοι και συντρόφισσες που εργάζονται στο πλαίσιο της κυβέρνησης. Την τελευταία περίοδο μας δόθηκε η ευκαιρία να γυρίσουμε πόλεις και χωριά με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα και να αισθανθούμε τη ζεστασιά του κόσμου και το αναντικατάστατο της διά ζώσης επικοινωνίας. Σας βεβαιώνω ότι αυτό θα κάνουμε και την επόμενη περίοδο.
• Οι δαπάνες, η αδιαφάνεια, η διαφθορά και οι σπατάλες περιορίστηκαν και όλοι το είδαν αυτό. Μήπως όμως δόθηκε υπερβολική έμφαση στην ανάγκη να οδηγηθούν οι πρωταγωνιστές στη Δικαιοσύνη -που στο κάτω κάτω αυτό αφορά την ίδια τη Δικαιοσύνη- παρά στις μεθόδους αποτροπής στην επανάληψη παρόμοιων φαινόμενων;
Προσωπικά δεν υιοθέτησα ποτέ τον «δικαστικό δρόμο για τον σοσιαλισμό», αντίθετα δήλωσα τις αντιρρήσεις μου, τον διακωμώδησα σε κάθε ευκαιρία. Πολλοί και κυρίως «πολλές» μού το χρωστάνε από παλιά, μου καταλογίζουν καθωσπρεπισμό και θεσμολαγνεία σε κάθε ευκαιρία.
Δεν πειράζει, τους απαντώ χριστιανικά «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι», αφού με τον μαρξισμό δεν έχουν κάποια αξιοσημείωτη σχέση. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κάνουμε τα στραβά μάτια, ότι αφήνουμε τους μηχανισμούς υφαρπαγής της δημόσιας περιουσίας αλώβητους, ότι δεν τολμάμε να τα βάλουμε με τη μικρή και μεγάλη διαφθορά. Γνωρίζουμε ότι οι «κακοί» έχουν την υπεροπλία του χρήματος, είναι όπως στις αστυνομικές ταινίες που οι γκάνγκστερ έχουν γρηγορότερα αυτοκίνητα από τους αστυνομικούς, οι τελευταίοι όμως δεν εγκαταλείπουν τη δίωξη.
• Ποιο είναι το σενάριο της επόμενης ημέρας αν καταφέρετε να καλύψετε τη διαφορά;
Μια κυβέρνηση που δεν θα έχει μόνο εννιά μήνες να αποδείξει τι μπορεί να κάνει μετά την έξοδο από τα μνημόνια, αλλά τέσσερα χρόνια. Κυρίως για να φανεί ότι πρωτίστως εμείς καταλαβαίνουμε πως δεν λέει τίποτα αν μόνο οι αριθμοί ευημερούν. Γιατί εμείς δεν θέλουμε να βλέπουμε μόνο περισσότερη παραγωγή νέτα σκέτα.
Μας ενδιαφέρει να επενδύσουμε σε σχέσεις. Ζωντανές πόλεις και κοινότητες όπου οι πολίτες μπορούν με ασφάλεια να ζουν, να δημιουργούν, να βρίσκονται σε δημόσιους χώρους. Νέοι επιστήμονες που να έχουν τη δυνατότητα να δικτυωθούν με τα Πανεπιστήμια και τα ερευνητικά κέντρα, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Επιχειρηματίες και επαγγελματίες να αξιοποιούν το ταλέντο τους και τις καινοτόμες ιδέες τους. Εργαζόμενοι και εργαζόμενες που θα αισθάνονται ότι το κράτος τούς προστατεύει από την ασυδοσία των εργοδοτών και πολίτες που θα είναι περήφανοι για τα νοσοκομεία και τα σχολεία τους. Μεσαία στρώματα στα οποία δεν θα κυριαρχεί ο φόβος για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους.
Εν ολίγοις, η κριτική σε μας μπορεί, και πρέπει, να γίνεται. Αλλά μια δίκαιη κριτική δεν μπορεί να παραβλέψει ότι εννέα μήνες εκτός μνημονίου δεν επαρκούν για μια συνολική εκτίμηση. Στην πολιτική αντιπαράθεση που έρχεται πιστεύω ότι μπορούμε να πείσουμε πως η Αριστερά μπορεί να κυβερνήσει και στην κρίση και εκτός κρίσης. Σε μια σοβαρή συζήτηση για αντιπαραθετικά πολιτικά σχέδια το εκλογικό αποτέλεσμα της 26ης Μαΐου είναι εντελώς αναστρέψιμο.
