Τρίτη ποιητική συλλογή του Δήμου Χλωπτσιούδη που συλλέγοντας πρόσφυγες λέξεις αφήνει τα ποιητικά κουφάρια των στίχων του να
 Για αυτό χρειαζόμαστε την ποίηση… Για να μπορούμε να αντισταθούμε στην υποκουλτούρα και το κάθε λογής εμπορευματοποιημένο κορμί όπως το πουλάνε ως προϊόν της βιομηχανίας του θέματος τα κάθε λογής περιοδικά “κάτω από τα φουστάνια της πόλης”, οι κομιστές με το μισογυνισμό και το σεξισμό τους, ο κάθε παρουσιαστής βραδινής/πρωινής εκπομπής που γίνεται εκούσιο γρανάζι της υποκουλτούρας… ———– Ο Δήμος Χλωπτσιούδης είναι φιλόλογος και συγγραφέας. Γράφει δοκίμια και κριτικές ποίησης παρακολουθώντας τις νέες τάσεις στην Τέχνη. Ασχολείται με επιμέλειες κειμένων και εκδόσεων. Έχει συγγράψει πολλές ιστορικές και κοινωνικές μελέτες. Άρθρα (πολιτικά, εκπαιδευτικά, λογοτεχνικά) του δημοσιεύονται στο tvxs.gr και στα «Ενθέματα» της Κυριακάτικης Αυγής, schooltime.gr, eklogika.gr κ.ά. Έχει συγγράφει τα πολιτικά δοκίμια βιβλία «η δημαγωγία της δημοκρατίας» (2009), «Τοπική Αυτοδιοίκηση, προοπτικές ανάπτυξης των τοπικών κοινωνιών» (δοκιμιακή μελέτη, 2011), και «η μεσαία τάξη στην αγχόνη της κρίσης» (2014). Επίσης, έχει εκδόσει τη συλλογή κοινωνικών δοκιμίων «7 δοκίμια» (2013) και τις ποιητικές συλλογές «η οργή της πεταλούδας» (2013) και «κατάστιχα» (2014). Έχει πάρει μέρος σε πολλές λογοτεχνικές δράσεις. Ανήσυχος πολιτικά και κοινωνικά δραστηριοποιείται ενεργά στα κοινωνικά κινήματα της Δυτικής Θεσσαλονίκης. Διατηρεί το κοινωνικής και πολιτικής κατεύθυνσης ιστολόγιο «ο δείμος του πολίτη» και το εκδοτικό «στη χώρα των κανιβάλων». |
συνομιλήσουν με τον ανθρώπινο πόνο, την «άστεγη πανδαισία» (τίτλος ποιήματος) της μετανάστευσης και της προσφυγιάς.
Η συλλογή “Ακατάλληλο” κυκλοφορεί ακριβώς τη στιγμή που ο κόσμος συγκλονίζεται από το προσφυγικό δράμα. Λες και γράφτηκε εν θερμώ ακριβώς που τα ανθρώπινα πλήθη κατακλύζουν το σύμπαν αναζητώντας το αυτονόητο δικαίωμα στη ζωή:
Σαν πάτησε στην κόκκινη πια άμμο/ άφησε ελεύθερη/ την κραυγή απ’ το χέρι,/ έλυσε ένα χαμόγελο/ από τα μαλλιά/ για να πετάξει/ με της ελπίδας τα φτερά,/ και έσπρωξε τη βάρκα/ με τα παιδιά στη θάλασσα/ και συνοδό ένα θραύσμα τρόμου/ να θυμούνται το σπίτι/ μη γυρίσουν πίσω ποτέ («μάνα από τη Συρία»).
Ποιήματα γραμμένα με μολότοφ, πλάι σε ασφυξιογόνες λέξεις και «φράχτες μίσους», δίπλα σε άυπνες συνειδήσεις, ποιήματα πυρπολημένα σε διαδηλώσεις, ανθρώπινη κλαμένη ποίηση που ζει το δράμα της από κοντά με το δράμα του κάθε ανθρώπου, το αβάστακτο κλάμα του καιρού μας: Σε αφύλακτη διάβαση,/ φιλιά μαδάνε/ τα παιδιά/ που ’χουν/ όνειρα/ μακρινά σαν τρένα.